Page 17 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Harribaldi küçәsindәki dükanlarını dağıdıb tar-mar etmişdilәr,
başqaları kimi, mәn dә qaçıb oradan bir baş pendir götürdüm.
Dükanlarda çox şey vardı, hamısını dağıtdılar, әliboş qayıdan
olmadı. Qonşularımdan biri müdirin kontorundakı sobanı әl
arabasında evә gәtirdi.
Hәmin yay işlәrim yaxşı gedirdi: qorxuya düşmüş adamlar
qara gün üçün vurhavur әrzaq tәdarük edirdilәr. Dükanlar
boşalmışdı, amma zirzәmilәrdә, anbarlarda istәdiyin qәdәr
әrzaq vardı. Bir dәfә via Veneto yaxınlığındakı zәngin
malikanәdә yaşayan bir sinyoraya donuz budu aparmışdım.
Qapını zәrbaftalı paltar geyinmiş qulluqçu açdı. Donuz budu
çamadandaydı. Birazdan sinyora dәhlizә çıxdı. Çox yaraşıqlı
qadın idi, parfümünün xoş әtri әtrafa yayılırdı. Üst-başında o
qәdәr daş-qaş var idi ki, gәl görәsәn. Madonnaya oxşayırdı.
Bәstәboy, gonbul әri arxasınca gәlirdi. Sinyora әl-ayağa
düşmüşdü, sevindiyindәn bilmirdi neylәsin:
– Әzizim… Ah, әzizim… Buyurun keçin, buyurun, buyu-
run.
İçәri keçdik. Sinyora anbarın qapısını açanda gördüm,
orada nә desәn var – lap әrzaq dükanına oxşayırdı. Pәncәrәsiz
kiçik bir otaq idi, divarlardakı taxçalarda iri sardina konservlәri
yan-yana düzülmüşdü, hәrәsi bir kilo olardı. Bundan başqa,
cürbәcür amerikan, ingilis konservlәri, makaron, un, lobya
dolu torbalar, mürәbbә bankaları, doqquz-on әdәd donuz budu,
kolbasalar vardı.
– Burada onillik әrzaq ehtiyatınız var, sinyora, – dedim.
– Bilmәk olmaz, irәlidә bizi nә gözlәyir, – cavab verdi.
Donuz budunu o birilәrinin yanından asdım, sinyoranın
әri dәrhal pulumu ödәdi; pulu çıxaranda sevindiyindәn әllәri
әsir, elә hey tәkrarlayırdı:
– Әlinizә yaxşı şeylәr düşәndә bizi yaddan çıxarmayın
ha… Sizә başqalarından iyirmi, yeri gәlsә, lap otuz faiz çox
pul verәrik.

17