Page 13 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

– Nәdir, sәnin mayan özgә xәmirdәn yoğurulub? Kişilәrdәn
xoşun gәlmir?
– Sәnә qalmayıb, – dedim. – Dul qadınam, dükan işlәdirәm,
mәni yalnız öz alverim maraqlandırır… Biryolluq başa düş ki,
mәnim üçün eşq, mәhәbbәt deyilәn şey yoxdur.
Mәnә inanmadı, hәlә bir müddәt dә böyür-başıma fırlandı.
Ancaq әvvәlki kimi sırtıqlıq elәmirdi. Әslindә, ona düzünü
demişdim. Rozetta doğulandan sonra sevgi mәsәlәlәri arxa
plana keçmişdi, sözün açığı, әvvәllәr dә belә şeylәrә aludә
deyildim. Neylәmәk olar, xasiyyәtim belәdir – istәmirәm
mәnә kimsә toxunsun, heç qabaqlar da istәmәmişәm. Ata-
anam mәni әrә vermәsәydi, indiyә kimi bakirә qalardım.
Kişilәri başdan çıxaran zahiri görkәmimdir. Onların xoşuna
gәlirәm, baxmayaraq ki, bәstәboyam, üstәlik, yaşlandıqca
xeyli kökәlmişәm. Ancaq üzümә bir dәnә dә qırış düşmәyib,
gözlәrim qara, dişlәrim ağappaqdır. Dediyim kimi, hәyatımın
әn xoşbәxt illәrini yaşayırdım, mәnimlә evlәnmәk istәyәn
kim, eşq elan elәyәn kim. Ancaq onların hamısı mәnim
dükanıma vә mәnzilimә göz dikmişdi. Ola bilsin, bunu özlәri
dә bilmirdi, bәlkә dә, sәmimiydilәr, ancaq mәn belә fikirlәşirdim:
şәxsәn özüm istәnilәn kişini dükana, ya mәnzilә dәyişәrdim,
nәdir, bәyәm onlar başqa cür fikirlәşirlәr, mәnim kimi deyillәr?..
Hamının torpağı eyni yerdәn götürülüb. Varlı-hallı, yaxud heç
olmasa, az-maz tәminatlı olsaydılar, yenә dәrd yarıydı. Mәnimlә
evlәnmәk istәyәnlәrin hamısı fırıldaqçı yaramazlar idi –
niyyәtlәri üzlәrindәn oxunurdu. Polisdә işlәyәn bir neapollu
lap ağını çıxarmışdı; qılığıma girmәyә çalışır, әlinә girәvә
düşәn kimi üzümә xoş sözlәr söylәyir, mәni neapollularsayağı
“donna Çezira” çağırırdı. Bir dәfә birbaşa üzünә dedim:
– Әgәr mәnim evim, dükanım olmasaydı, yenә eyni şeylәri
deyәrdin?
O birilәrә baxanda bu, daha sәmimi idi, gülә-gülә belә
cavab verdi:
– Axı sәnin evin dә var, dükanın da.

13