Page 9 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

açmağa çalışırdım; onlarla qiymәt danışmaqdan, sövdәlәşmәkdәn
xoşum gәlirdi – bәzәn malı әlimә götürüb ağırlığını yoxlayır,
sonra yerinә qoyub oradan aralanırdım. Birazdan dönüb yenә
çәnәbazar elәsәm dә, heç nә almırdım. Bәzi alverçilәr göz-qaş
elәyir, him-cimlә başa salmağa çalışırdılar ki, bәyәndiyim
malı havayı da verә bilәrlәr, ancaq qırımımdan dәrhal başa
düşürdülәr: mәn onların dediyi adam deyilәm. Mәğrur qız
idim, belә tәkliflәrdәn qeyzlәnir, hirsimdәn özümә yer tapmırdım;
yaxşı ki, qadınlar özüylә bıçaq gәzdirmir, yoxsa çoxdan
әlimdәn xata çıxardı. Bir dәfә böyük bir sancaqla alverçilәrdәn
birinә hücum çәkdim. O, mәnә hamıdan çox söz atır, qәmiş
olub әl çәkmirdi. Yaxşı ki, polislәr vaxtında gәlib çıxdı, yoxsa
sancağı düz kürәyinә yeridәcәkdim.
Nә isә… Evә kefikök qayıdırdım. İçәri girәn kimi qazan
asır, sümüklü әtlә şorba bişirirdim. Sonra dükana düşürdüm.
Burada da özümü xoşbәxt hiss edirdim. Dükanda cürbәcür
әrzaq malları satırdıq: makaron, çörәk, düyü, qurudulmuş
tәrәvәz, çaxır, zeytun yağı, konservlәr… Kameyalı medalyonumu
köynәyimә bәnd edir, qollarımı çirmәyib, kraliça әdasıyla
piştaxta arxasına keçirdim. Özümü suda balıq kimi hiss edirdim –
malları bir göz qırpımında tәrәzidә çәkir, tez-tez sayır, kağıza
büküb müştәriyә verirdim. Әrim mәnim kimi әlli-ayaqlı deyildi.
Hә, yadımdan çıxmamış deyim ki, mәn ortayaşlı kişiyә әrә
getmişdim. Bәzi ağzıgöyçәklәr deyirdi ki, guya onun puluna
tamah salmışam. Gizlәtmirәm, әrimә aşiq deyildim, ancaq
Allah şahiddir, ona hәmişә yaxşı arvad olmuşam, baxmayaraq
ki, onu heç dә vәfalı, ailәcanlı adam saymaq olmazdı. Bәzi
qәribәliklәri vardı. Mәsәlәn, özünü inandırmışdı ki, qadınların
xoşuna gәlir, әslindә isә, heç dә belә deyildi. O, gonbul idi,
köklükdәn әziyyәt çәkirdi, qara gözlәrinә qan sağılmışdı, sarı
sifәti lәkәlәrlә doluydu. Әtiacı, qapalı, kobud adam idi, heç
kәsin sözünü eşitmirdi. Tez-tez çıxıb harasa gedirdi. Әslindә,
hara getdiyini bilirdim. Bilirdim ki, pozğun qadınlarla görüşә

9