Page 124 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Konçetta ilә Vinçensonun söhbәtini xatırladım – qaçqın
haqlı idi: Filipponun divara hördüyü malları asanlıqla
çırpışdırmaq olardı. Amma Filippo başını yellәyib әminliklә
dedi:
– O evin sahibi ilә mәn qohum kimiyik, bizi Müqәddәs
Covanni birlәşdirir: mәn onun oğlunun xaç atasıyam, o da
mәnim qızımın… Müqәddәs Covanni heç vaxt aldatmır,
bilmirsәn?
Bu sözlәri eşidәndә fikirlәşdim: insan nә qәdәr ağıllı olsa
da – Filippo isә özünü ağıllı adam sayırdı – әvvәl-axır xәtaya
yol verir, hәdәfdәn yan vurur; mәncә, Konçetta vә Vinçenso
kimi adamlarla iş görürsәnsә, müqәddәs Covanninin kömәyinә
arxalanmaq böyük sadәlövhlükdür, hәtta axmaqlıqdır. Amma
ona heç nә demәdim, sadәcә susdum, axı göründüyü kimi, o,
xәbәrdarlığa mәhәl qoyan adam deyildi.
Severino vadidәn elә hәmin axşam qayıtdı, üst-başı toz
içindәydi, özü dә çox kәdәrli vә ümidsiz görünürdü. Danışdı
ki, şәhәrdә olub, sökülmüş divarı gözüylә görüb; hәr şeyini
oğurlayıblar, artıq bu dünyadan әlini üzüb; bunu almanlar da
elәyә bilәrdi, italyanlar da, amma onun fikrincә, italyanların
işidir. O, şәhәrdә qalmış tәk-tük adamlarla söhbәtdәn sonra bu
qәnaәtә gәlmişdi.
Severino Filipponun evinin qapısı önündә stulun
söykәnәcәyini qucaqlayıb oturmuşdu. Rәngi qapqaraydı, çırtma
vursan, qanı çıxardı. Gözünü Fondiyә zillәmişdi, hәmişәki
kimi bir gözü sәyriyirdi. Әli yerdәn-göydәn üzülmüş kişinin
faciәvi görkәmi ürәk dağlayırdı, kim bilir, bәlkә, indi o, intihar
barәdә düşünürdü. Arabir başını yellәyib, astadan deyirdi:
– Mәnim rulonlarım… heç nәyim qalmadı… hәr şeyimi
oğurladılar…
O, alnını ovuşdurdu, sanki bu fikirlәri özündәn uzaqlaşdırmaq
istә yirdi. Sonra qalxıb öz evinә tәrәf getdi, Fillippo onu
sәslәyib, nahara dәvәt etsә dә, buna mәhәl qoymadı.

124