Page 115 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

olar, bütün gününü bizimlә keçirirdi. Bilmirәm, onu cәzb edәn
nә idi: biz sadә qadınlarıq, onun anasından, bacısından
seçilmirik. O, Rozettaya çox da meyil elәmirdi, bu barәdә bir
az sonra danışacağam. Yәqin ki, Mikelenin bizimlә vaxt
keçirmәk istәmәsinin öz sәbәblәri vardı. Әvvәla, biz Romadan
gәlmişdik, yerli lәhcәdә danışmırdıq, ikincisi dә, başqaları
kimi bütün günü Fondini yadımıza salıb sızlamırdıq. Bir dәfә
özü dә demişdi ki, bu söz-söhbәtlәrdәn zәhlәsi gedir. Mikele
biz yataqdan qalxar-qalxmaz, sәhәr tezdәn gәlir, bütün günü
bizimlә olur, yalnız sәhәr yemәyi vә nahar vaxtı çıxıb harasa
gedirdi. İndiki kimi yadımdadır, kandardan içәri boylanıb, şәn
sәslә deyirdi:
– Bir az gәzişmәk istәmirsiniz?
Onsuz da, boş-avara adamlar idik, mәn çarpayıda, Rozetta
isә stulda oturub mürgülәmәkdan savayı, heç nәylә mәşğul ol-
murduq, odur ki, hәvәslә razılaşırdıq. Başmaqseyrinә çıxdığımız
yerlәr bir-birindәn o qәdәr dә fәrqlәnmirdi: adәtәn, maçeranın
kәnarı ilә irәlilәyib, bir almanın yarısı kimi Sant-Yeufemiyaya
oxşayan qonşu vadiyә adlayırdıq, yaxud daş cığırla palıd
meşәsinin içindәn keçib, aşırıma qalxır, ya da dağın әtәyinә
enirdik. Hәmişә nisbәtәn düz yolu seçirdik, maçeranın kәnarı
ilә sola, vadiyә meyillәnmiş terrasa qәdәr gedirdik. Terrasda
yaşıl kolluqlarla әhatәlәnmiş böyük ağac vardı, torpaq isә
balış kimi yumşaq mamırla örtülmüşdü. Biz mavi qayalığın
yaxınlığında, terrasın lap kәnarında oturub, buradan ovuc
içindәymiş kimi görünәn Fondiyә tamaşa elәyirdik. Burada
saatlarla otururduq. Başqa neylәyirdik? Heç nә. Bәzәn Rozettayla
Mikele Alp bәnövşәsi toplamaq üçün yaxınlıqdakı kolluğa
gedirdilәr – payız aylarında bu yerlәrdә bәnövşә çox olur,
onların boz-qara mamırın üzәrindә ucalan gözәl, al-qırmızı
qönçәlәrini hәr yerdә görmәk olar. Rozetta onlardan dәstә
tutub mәnә gәtirir, mәn dә, evә qayıdanda onu stolun üstündәki
stәkana qoyurdum. Bәzәn elә-belә oturub sәmaya, dәnizә vә

115