Page 331 - book-online
P. 331
Àòàìûí äîñòëàðû
gәlәn böyük fәlakәt nәticәsindә birdәn-birә dayandı.
Ölümündәn әvvәlki son beş ay istisna olmaq şәrti ilә
atam tam altı il öz-özünü dinlәmәk dә, keçmiş hәyatının
nәhayәtsiz bir savaşının müxtәlif cinahlarından ibarәt
sәhifәlәrini beş-on dost arasında xatırlamaq da, nәhayәt,
vücudunun artıq hәqiqәtә çevrilmәkdә olan xәyanәti ilә
vuruşmaqla keçirdi.
1933-cü ilin ilıq bir yaz axşamı üç nәfәr şәxs atamın
görüşünә gәldi. Bunlardan birini hәlә çox әvvәldәn
qәribә xasiyyәtli, lakin yaxşı insan kimi tanıyırdı.
Digәrlәrini ilk dәfә görürdü. Onlar atamla uzun-uzadı
söhbәt etdilәr, sonra da gәldiklәri kimi sakitcә çıxıb
getdilәr.
Ertәsi gün atam anama “Qәzet çıxarıram, – dedi. –
Pulunu onlar verir, mәn baş redaktor olacağam”.
Anam soruşdu:
– Kim olduqlarını bilirsәn?
– Yox, yalnız birini tanıyıram. O birilәri ilә tanışlığım
yoxdur.
– O halda tanımadığın adamlarla iş görmә.
On beş gün sonra “Axın” qәzetinin ilk sayı çıxdı.
Sәhәr saat beşdә yataqdan qalxırdı. Yeddidә mәtbәәdә
olurdu. Doqquzda özünü dәrsә çatdırırdı. Sonra yenә
mәtbәәyә qayıdırdı. Axşam yemәyi üçün hazırlanan
süfrә gecәnin gec saatlarına qәdәr әl dәymәmiş qalırdı.
Saat on birdә evә gәlib çıxırdı. Onu gözlәdiyimizә,
süfrәyә oturmadığımıza görә bizә acıqlanırdı.
Bu vәziyyәt aylarca davam etdi.
Yenә ilıq bir payız sәhәri idi. Şәfәq sökülmәkdә idi.
Avtomobildәn düşüb şoferә artıqlaması ilә haqqını ödәdi.
Bu dәfә evdә oyaq olan yalnız xәstә bir qadın idi. O,
otuz ildәn bәri hәmişә belә yol gözlәmişdi.
331
gәlәn böyük fәlakәt nәticәsindә birdәn-birә dayandı.
Ölümündәn әvvәlki son beş ay istisna olmaq şәrti ilә
atam tam altı il öz-özünü dinlәmәk dә, keçmiş hәyatının
nәhayәtsiz bir savaşının müxtәlif cinahlarından ibarәt
sәhifәlәrini beş-on dost arasında xatırlamaq da, nәhayәt,
vücudunun artıq hәqiqәtә çevrilmәkdә olan xәyanәti ilә
vuruşmaqla keçirdi.
1933-cü ilin ilıq bir yaz axşamı üç nәfәr şәxs atamın
görüşünә gәldi. Bunlardan birini hәlә çox әvvәldәn
qәribә xasiyyәtli, lakin yaxşı insan kimi tanıyırdı.
Digәrlәrini ilk dәfә görürdü. Onlar atamla uzun-uzadı
söhbәt etdilәr, sonra da gәldiklәri kimi sakitcә çıxıb
getdilәr.
Ertәsi gün atam anama “Qәzet çıxarıram, – dedi. –
Pulunu onlar verir, mәn baş redaktor olacağam”.
Anam soruşdu:
– Kim olduqlarını bilirsәn?
– Yox, yalnız birini tanıyıram. O birilәri ilә tanışlığım
yoxdur.
– O halda tanımadığın adamlarla iş görmә.
On beş gün sonra “Axın” qәzetinin ilk sayı çıxdı.
Sәhәr saat beşdә yataqdan qalxırdı. Yeddidә mәtbәәdә
olurdu. Doqquzda özünü dәrsә çatdırırdı. Sonra yenә
mәtbәәyә qayıdırdı. Axşam yemәyi üçün hazırlanan
süfrә gecәnin gec saatlarına qәdәr әl dәymәmiş qalırdı.
Saat on birdә evә gәlib çıxırdı. Onu gözlәdiyimizә,
süfrәyә oturmadığımıza görә bizә acıqlanırdı.
Bu vәziyyәt aylarca davam etdi.
Yenә ilıq bir payız sәhәri idi. Şәfәq sökülmәkdә idi.
Avtomobildәn düşüb şoferә artıqlaması ilә haqqını ödәdi.
Bu dәfә evdә oyaq olan yalnız xәstә bir qadın idi. O,
otuz ildәn bәri hәmişә belә yol gözlәmişdi.
331
