Page 324 - book-online
P. 324
ìÿä Àüàîüëó
Gecәlәr salonumuzda üzbәüz otururdular. Dәrdlәr
anladılır, şikayәtlәr dinlәnilir, çarәlәr aranırdı.
Yusif bәy atama “Əhmәd, bunları yazsana! Niyә
gedib lazım olan yerlәrdә bu barәdә danışmırsan?” –
deyirdi.
Atam onun, demәk olar ki, bütün söhbәtlәrin sonunda
mütlәq tәkrarlanan tәklifinә bәrk әsәbilәşәr, sәsini ucal-
daraq qışqırardı: “Mәn, hәmişә mәn, hәr yerdә mәn!
Sәn başqalarını döyüşdürüb bundan hәzz alan adamsan.
Niyә özün yazmırsan, niyә özün demirsәn?”
Akçuranın saqqalı titrәyәrdi: “Sәn mәndәn cәsur
adamsan, Əhmәd bәy!”
Sonra yavaş sәslә әlavә edәrdi: “Hәm dә mәnim
hörgüclәrim var”.
Hörgüclәrinin olduğunu deyәndә, çox sevdiyi vә gec
yaşda tapdığı iki övladını nәzәrdә tuturdu.
Akçuranın ölümü atamı hәqiqi yasa qәrq etdi. Bu
münasibәtlә yazdığı mәqalәdә iztirablarını “Hәyat ar-
kadaşlarım, dostlarım mәni bir-bir tәrk edirlәr. Xanı-
mımdan sonra indi dә Yusifin ölümünә dözmәliyәm.
Onların ölümündәn sonra mәrsiyә yazmaq vәzifәsi mә-
nim üzәrimә qoyulub? Fәlәyin bu acı i ihamlarına mәruz
qalmamalı idim” – şәklindә dilә gәtirmişdi.
Akçuranın zәif yeri uşaqları idi.
“Əhmәd bәy, sәn övladlarını yetişdirdin. Daha dәrdin
qalmadı. Əcәba, mәn özümünkülәri böyüdüb bir yana
çıxara bilәcәyәmmi?”
Gözlәri yaşarır, әndişәli sualının cavabını da özü
verirdi: “Zәnn etmirәm. Zәnn etmirәm.”
Kitabxanası xәstәliklәrә dair kitablarla dolu idi.
Uşaqlar yuxudan bir az kal oyananda, yaxud bәnizlәri
qaçanda әr-arvad bu kitabları әlәk-vәlәk edir, onların
324
Gecәlәr salonumuzda üzbәüz otururdular. Dәrdlәr
anladılır, şikayәtlәr dinlәnilir, çarәlәr aranırdı.
Yusif bәy atama “Əhmәd, bunları yazsana! Niyә
gedib lazım olan yerlәrdә bu barәdә danışmırsan?” –
deyirdi.
Atam onun, demәk olar ki, bütün söhbәtlәrin sonunda
mütlәq tәkrarlanan tәklifinә bәrk әsәbilәşәr, sәsini ucal-
daraq qışqırardı: “Mәn, hәmişә mәn, hәr yerdә mәn!
Sәn başqalarını döyüşdürüb bundan hәzz alan adamsan.
Niyә özün yazmırsan, niyә özün demirsәn?”
Akçuranın saqqalı titrәyәrdi: “Sәn mәndәn cәsur
adamsan, Əhmәd bәy!”
Sonra yavaş sәslә әlavә edәrdi: “Hәm dә mәnim
hörgüclәrim var”.
Hörgüclәrinin olduğunu deyәndә, çox sevdiyi vә gec
yaşda tapdığı iki övladını nәzәrdә tuturdu.
Akçuranın ölümü atamı hәqiqi yasa qәrq etdi. Bu
münasibәtlә yazdığı mәqalәdә iztirablarını “Hәyat ar-
kadaşlarım, dostlarım mәni bir-bir tәrk edirlәr. Xanı-
mımdan sonra indi dә Yusifin ölümünә dözmәliyәm.
Onların ölümündәn sonra mәrsiyә yazmaq vәzifәsi mә-
nim üzәrimә qoyulub? Fәlәyin bu acı i ihamlarına mәruz
qalmamalı idim” – şәklindә dilә gәtirmişdi.
Akçuranın zәif yeri uşaqları idi.
“Əhmәd bәy, sәn övladlarını yetişdirdin. Daha dәrdin
qalmadı. Əcәba, mәn özümünkülәri böyüdüb bir yana
çıxara bilәcәyәmmi?”
Gözlәri yaşarır, әndişәli sualının cavabını da özü
verirdi: “Zәnn etmirәm. Zәnn etmirәm.”
Kitabxanası xәstәliklәrә dair kitablarla dolu idi.
Uşaqlar yuxudan bir az kal oyananda, yaxud bәnizlәri
qaçanda әr-arvad bu kitabları әlәk-vәlәk edir, onların
324
