Page 313 - book-online
P. 313
Àòàìûí äîñòëàðû
gecәlәrindәn fәrqsiz oldu. Sәmimi mühitinә yadlar,
yabançılar soxuldu. Keçmiş, munis sahiblәrin sәni tәrk
edib getdilәr.
Fәqәt, әziz, sevimli bağım, mәn yenә dә sәninlә birlik-
dәyәm. Yollarında gәzәrkәn görәcәyim hәr daş mәnә
keçmiş günlәrimdәn birini xatırladacaq. Hәr il yerin
altından günәş kimi başlarını qaldıran nәrgiz güllәrini
uşaqlığımdakı kimi hәsrәtlә xatırlayacağam. Nәhayәt,
sәnin günәşinin son zәrrәsini gözlәrimin içindә saxlayaraq
ölәcәyәm. Əbәdi uyquya dalacağım yer sәnin torpağının,
sәnin sәmanın vә sәnin çiçәklәrinin altı olacaq, sevgili
mәskәnim!”
Bu ibtidai, naşı sәtirlәrdә özünә yer tapan o qәdәr dә
yaxşı ifadә edilmәmiş hisslәrdә yalnız mәnim üçün deyil,
bütün ailәmiz, xüsusәn dә atam üçün hәqiqәt olan bir
şey var.
Sonralar, Fransada tәhsil aldığım illәrdә tәsadüf vә
qәzavü-qәdәrin gәrdişi ilә İstanbula köçmәk mәcburiyyәti
qarşısında qalan atama “Keçiörәndәki bağı satmayın!” –
deyә bir mәktub da yazmışdım. İstәyirdim ki, o bağ
bizim uşaqlarımıza, uşaqlarımızın uşaqlarına, bütün
nәslimizә yaddaşımız, xatirәmiz kimi irsәn keçsin. Hә a
mümkünsә, mәzarlarımız da orada qazılsın.
Atam mәktubuma belә cavab vermişdi:
“Mәn heç o bağı sata bilәrәmmi? Bunu necә fikirlәşdin?
Öz әlimlә әkib böyütdüyüm bu ağaclar indi elә bil dilә
gәliblәr, aralarında gәzib-dolaşdığım son günlәrdә “Bizi
atıb hara gedirsәn?” – deyirlәr. Xeyr, bağı satmayacağam”.
Atamı Keçiörәndә bir valideyn kimi, cәmiyyәt adamı,
torpaq vurğunu kimi tanıdım. Üstümüzdә hәr üç
baxımdan nәhayәtsiz haqqı var.
Ankara liseyindә tәhsilimi başa vurduğum günün
313
gecәlәrindәn fәrqsiz oldu. Sәmimi mühitinә yadlar,
yabançılar soxuldu. Keçmiş, munis sahiblәrin sәni tәrk
edib getdilәr.
Fәqәt, әziz, sevimli bağım, mәn yenә dә sәninlә birlik-
dәyәm. Yollarında gәzәrkәn görәcәyim hәr daş mәnә
keçmiş günlәrimdәn birini xatırladacaq. Hәr il yerin
altından günәş kimi başlarını qaldıran nәrgiz güllәrini
uşaqlığımdakı kimi hәsrәtlә xatırlayacağam. Nәhayәt,
sәnin günәşinin son zәrrәsini gözlәrimin içindә saxlayaraq
ölәcәyәm. Əbәdi uyquya dalacağım yer sәnin torpağının,
sәnin sәmanın vә sәnin çiçәklәrinin altı olacaq, sevgili
mәskәnim!”
Bu ibtidai, naşı sәtirlәrdә özünә yer tapan o qәdәr dә
yaxşı ifadә edilmәmiş hisslәrdә yalnız mәnim üçün deyil,
bütün ailәmiz, xüsusәn dә atam üçün hәqiqәt olan bir
şey var.
Sonralar, Fransada tәhsil aldığım illәrdә tәsadüf vә
qәzavü-qәdәrin gәrdişi ilә İstanbula köçmәk mәcburiyyәti
qarşısında qalan atama “Keçiörәndәki bağı satmayın!” –
deyә bir mәktub da yazmışdım. İstәyirdim ki, o bağ
bizim uşaqlarımıza, uşaqlarımızın uşaqlarına, bütün
nәslimizә yaddaşımız, xatirәmiz kimi irsәn keçsin. Hә a
mümkünsә, mәzarlarımız da orada qazılsın.
Atam mәktubuma belә cavab vermişdi:
“Mәn heç o bağı sata bilәrәmmi? Bunu necә fikirlәşdin?
Öz әlimlә әkib böyütdüyüm bu ağaclar indi elә bil dilә
gәliblәr, aralarında gәzib-dolaşdığım son günlәrdә “Bizi
atıb hara gedirsәn?” – deyirlәr. Xeyr, bağı satmayacağam”.
Atamı Keçiörәndә bir valideyn kimi, cәmiyyәt adamı,
torpaq vurğunu kimi tanıdım. Üstümüzdә hәr üç
baxımdan nәhayәtsiz haqqı var.
Ankara liseyindә tәhsilimi başa vurduğum günün
313
