Page 312 - book-online
P. 312
ìÿä Àüàîüëó
Lakin Ankarada vә Keçiörәndә yaşadığımız ilk gündәn
bu sәtirlәri yazdığım anaqәdәrki illәr başdan-başa aydınlıq
içәrisindәdir. İndi yenә Ankarada, Dikmәnin әn yüksәk
yerindәki evimizdәn Keçiörәnә baxıram. Hәlә on iki il
әvvәl, lisey tәlәbәsi ikәn o vaxtkı gәnclәrin әksәriyyәti
kimi özümün dә bәsit hisslәrimin tәsviri ilә dolu xatirә
dәftәrlәrimdәn birinә yazdığım sәtirlәr yadıma düşür.
Dәftәri tapır, yazıları oxuyuram:
“Keçiörәn – uğaqlığımın әn gözәl, әn hәyәcanlı illәrini
keçirdiyim bağlar! Yayınızın qaraldan günәşinә, qışınızın
yuxu gәtirәn bәyazlığına hәsrәtәm.
Bu gün ikimiz dә hәyatımızın o әski axarını qeyb
etdik. Nә mәn artıq sәmaya qәhqәhәlәrimin әn safını,
hәyәcanlarımın әn sәksәkәlisini qatan uşağam, nә dә
sәn ağaclarda yarpaqlarına, evlәrdә suvaqlarına, dağlarda
qayalarına qәdәr gülәn bağsan! İstinin şiddәtindәn albalı
vә alma ağaclarının mәhsulu getdikcә azalır. Artıq budaq-
larında günәşdәn sulanmış, sarı rәngli, sulu armudlar
yetişәn ağacların, tәnәklәrindәn incәbelli salxımlar asılmış
meynәlәrin yoxdur. Rüzgarlarının hayqırtısında ümidini
itirmiş insanların batırılmış sәsi var.
Budaqdan asılıb qalan bir payız yarpağısan. Yel vur-
duqca titrәyirsәn. Xәfif bir nisan külәyi sәni gözlәrdәn
vә könüllәrdәn uzaqlaşdıracaq. Bir-birinin ardınca yol-
lardan, әsatirlәrdәki canavarlar kimi keçәn avtobuslar
at arabasının sevincini, nәşәsini insanlardan aldı.
Çocuqların dağılıb getdi, sәn hәr çöpünü başqa-başqa
üfüqlәrdәn әsәn fırtınaların alıb havaya sovurduğu
xaraba bir yuvaya döndün. İçini gәmirәn öldürücü
mikrob sәni yavaş-yavaş әritdi. Bağlarının sәrhәdlәri
ildәn-ilә kiçildi, ağaclarının sayı mövsümdәn-mövsümә
azaldı. Gecәlәrin artıq adi bir çölün, düzәngahın
312
Lakin Ankarada vә Keçiörәndә yaşadığımız ilk gündәn
bu sәtirlәri yazdığım anaqәdәrki illәr başdan-başa aydınlıq
içәrisindәdir. İndi yenә Ankarada, Dikmәnin әn yüksәk
yerindәki evimizdәn Keçiörәnә baxıram. Hәlә on iki il
әvvәl, lisey tәlәbәsi ikәn o vaxtkı gәnclәrin әksәriyyәti
kimi özümün dә bәsit hisslәrimin tәsviri ilә dolu xatirә
dәftәrlәrimdәn birinә yazdığım sәtirlәr yadıma düşür.
Dәftәri tapır, yazıları oxuyuram:
“Keçiörәn – uğaqlığımın әn gözәl, әn hәyәcanlı illәrini
keçirdiyim bağlar! Yayınızın qaraldan günәşinә, qışınızın
yuxu gәtirәn bәyazlığına hәsrәtәm.
Bu gün ikimiz dә hәyatımızın o әski axarını qeyb
etdik. Nә mәn artıq sәmaya qәhqәhәlәrimin әn safını,
hәyәcanlarımın әn sәksәkәlisini qatan uşağam, nә dә
sәn ağaclarda yarpaqlarına, evlәrdә suvaqlarına, dağlarda
qayalarına qәdәr gülәn bağsan! İstinin şiddәtindәn albalı
vә alma ağaclarının mәhsulu getdikcә azalır. Artıq budaq-
larında günәşdәn sulanmış, sarı rәngli, sulu armudlar
yetişәn ağacların, tәnәklәrindәn incәbelli salxımlar asılmış
meynәlәrin yoxdur. Rüzgarlarının hayqırtısında ümidini
itirmiş insanların batırılmış sәsi var.
Budaqdan asılıb qalan bir payız yarpağısan. Yel vur-
duqca titrәyirsәn. Xәfif bir nisan külәyi sәni gözlәrdәn
vә könüllәrdәn uzaqlaşdıracaq. Bir-birinin ardınca yol-
lardan, әsatirlәrdәki canavarlar kimi keçәn avtobuslar
at arabasının sevincini, nәşәsini insanlardan aldı.
Çocuqların dağılıb getdi, sәn hәr çöpünü başqa-başqa
üfüqlәrdәn әsәn fırtınaların alıb havaya sovurduğu
xaraba bir yuvaya döndün. İçini gәmirәn öldürücü
mikrob sәni yavaş-yavaş әritdi. Bağlarının sәrhәdlәri
ildәn-ilә kiçildi, ağaclarının sayı mövsümdәn-mövsümә
azaldı. Gecәlәrin artıq adi bir çölün, düzәngahın
312
