Page 76 - antologiya
P. 76
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
tutmur? Sәn Allah, bәsdi, adamın lap öz balası olsa da,
belәsinә dözmәz.
– Ancaq adamın öz balası da adama belә hörmәt
elәmәz: bax, boy-buxunlu kişidi, sәnin yanında siqaret
çәkmәyә dә utanır.
– Mәn dә әn çox elә ona әsәbilәşirәm dә. Başqa vaxt
evin harasında tütün tapsa, silib-süpürür, amma mәn otağa
girәn kimi gizlәdir, dünәn siqareti yastığın arxasına
atmışdı, az qala evi yandıracaqdı, istәmirәm belә hörmәti.
Son vaxtlar mәtbәxi boş qoymaq da olmurdu: hafiz
İlyas az qala qab-qaşığın çirkli suyuna da tamah salırdı.
Daha evin aşpazı da onun “Әlif bacı, qurban sәnә, mәnim
heybәmi ver, içindә quru çörәyim var” demәyinә әvvәl-
kindәn fәrqli reaksiya verir, heybәni ona tәrәf itәlәyirdi.
Bağçada işlәmәyi çox xoşlasa da, ora girmәyә
cümәdәn başqa vaxt tapmayan Hacı Әli bir gün sәhәr
76 aşsüzәn vә vedrәylә ora girәndә mәәttәl qaldı; sanki bağ-
çada it eşәnәk atmışdı. Tez Әlif arvadı çağırdı, әliylә taxta
çәpәri göstәrib:
– Әlif bacı, buradan qonşunun mal-qarası keçib.
Gözün kor idi? – Qışqırdı.
– Bәy, o balacalıqda yerdәn mal-qara keçәr? Yәqin,
qonaq-qara keçib.
– Sәn Allah, yaxşı, elә şey mümkün deyil.
– Ağaclara da mal-qara dırmaşmayıb ki!
Hacı Әli başını qaldırdı. Ağacdakı kal meyvәlәrdәn
biri dә qalmamışdı. İlyasa tәrәf yeridi. İlyas sәs-küyü
eşidәn kimi tәlәsik qiyama durmuşdu deyә Allahın hüzu-
runda olan adama söz demәk istәmәdi vә hirsini Әlifin
üstünә tökmәyә başladı:
– Kor idin, ay arvad? Bağa mal-qara girib, sәnin
xәbәrin yox? O mal-qara qoy әlimә keçsin hәlә, kötәklә
çırpıb ağzında diş qoymayacam.
tutmur? Sәn Allah, bәsdi, adamın lap öz balası olsa da,
belәsinә dözmәz.
– Ancaq adamın öz balası da adama belә hörmәt
elәmәz: bax, boy-buxunlu kişidi, sәnin yanında siqaret
çәkmәyә dә utanır.
– Mәn dә әn çox elә ona әsәbilәşirәm dә. Başqa vaxt
evin harasında tütün tapsa, silib-süpürür, amma mәn otağa
girәn kimi gizlәdir, dünәn siqareti yastığın arxasına
atmışdı, az qala evi yandıracaqdı, istәmirәm belә hörmәti.
Son vaxtlar mәtbәxi boş qoymaq da olmurdu: hafiz
İlyas az qala qab-qaşığın çirkli suyuna da tamah salırdı.
Daha evin aşpazı da onun “Әlif bacı, qurban sәnә, mәnim
heybәmi ver, içindә quru çörәyim var” demәyinә әvvәl-
kindәn fәrqli reaksiya verir, heybәni ona tәrәf itәlәyirdi.
Bağçada işlәmәyi çox xoşlasa da, ora girmәyә
cümәdәn başqa vaxt tapmayan Hacı Әli bir gün sәhәr
76 aşsüzәn vә vedrәylә ora girәndә mәәttәl qaldı; sanki bağ-
çada it eşәnәk atmışdı. Tez Әlif arvadı çağırdı, әliylә taxta
çәpәri göstәrib:
– Әlif bacı, buradan qonşunun mal-qarası keçib.
Gözün kor idi? – Qışqırdı.
– Bәy, o balacalıqda yerdәn mal-qara keçәr? Yәqin,
qonaq-qara keçib.
– Sәn Allah, yaxşı, elә şey mümkün deyil.
– Ağaclara da mal-qara dırmaşmayıb ki!
Hacı Әli başını qaldırdı. Ağacdakı kal meyvәlәrdәn
biri dә qalmamışdı. İlyasa tәrәf yeridi. İlyas sәs-küyü
eşidәn kimi tәlәsik qiyama durmuşdu deyә Allahın hüzu-
runda olan adama söz demәk istәmәdi vә hirsini Әlifin
üstünә tökmәyә başladı:
– Kor idin, ay arvad? Bağa mal-qara girib, sәnin
xәbәrin yox? O mal-qara qoy әlimә keçsin hәlә, kötәklә
çırpıb ağzında diş qoymayacam.
