Page 81 - antologiya
P. 81
şad Nuri Güntəkin 81
– Yox, dörd gündür, Çәkirgәköydәydik, bura bir az
dincәlmәk üçün gәlmişik. Hardan bildiz ki, Qaracaәhmәd-
dәyik.
– Bir iş üçün dünәn siz tәrәfә getmişdim, qapını bir
hafiz açdı.
– Nә? Qapını hafiz açdı? Mәnim evimin qapısını?
Bәlkә, sәhv salırsız?
– Yox әşşi, sәhv niyә salım, tanımıram?!
– Murdar!.. Bağışlayın, sizә demirәm.
Hacı Әli әsәbdәn boğula-boğula otağına keçdi. Söyә-
söyә, әlinә keçәni qıra-qıra geyindi. Evdәki xanımlar onu
qaytarmaq üçün çox yalvar-yaxar etsәlәr dә, faydası
olmadı. Qüdsiyyә xanım da şalını başına salıb onun
arxasınca getdi.
Hәyәtә çatanda hava qaralmışdı.
– Ana, qapını döymәyәk, arxa qapıdan bağçaya girәk.
– Ay bala, qorxuram, sәn Allah, nәsә xata çıxar әlindәn.
– Nә xata? Hafizi dә qovacam, Әlifi dә.
Qaranlıq hәyәtә lampa yanan otaqlardan birinin açıq
pәncәrәsindәn işıq düşürdü. Dayanıb gözlәmәyә başla-
dılar. İki dәqiqә sonra hafizin sәsi gәldi: “Sәnә qurban, bal-
dodaqlım, bir üzüm şәrbәti hazırla, ölәnlәrinin ruhu şad
olar”.
Bir azdan qapı açıldı, Әlif arvad bir әlindә lampa, bir
әlindә tas mәtbәxә keçdi. Hafiz indi dә içindә “üzüm”,
“nar”, “zeytun”, “qoxu”, “dişlәmәk” kimi sözlәr olan qәzәl
deyirdi. Hacı Әli qayınanasına işarә elәdi ki, sәs çıxar-
masın vә Әlifin açıq qoyduğu qapıdan içәri keçdi. Yenә
Hafizin sәsi eşidildi:
– Tez ol da, alma yanaqlım, niyә belә gecikdin?
Ardınca Әlifin cavabı gәldi:
– Partlama, gözü tökülmüş.
Hafiz: “Yar aman...” – deyә oxumağa başlarkәn,
birdәn sәsinin ahәngi dәyişdi: “Ay aman!”
– Yox, dörd gündür, Çәkirgәköydәydik, bura bir az
dincәlmәk üçün gәlmişik. Hardan bildiz ki, Qaracaәhmәd-
dәyik.
– Bir iş üçün dünәn siz tәrәfә getmişdim, qapını bir
hafiz açdı.
– Nә? Qapını hafiz açdı? Mәnim evimin qapısını?
Bәlkә, sәhv salırsız?
– Yox әşşi, sәhv niyә salım, tanımıram?!
– Murdar!.. Bağışlayın, sizә demirәm.
Hacı Әli әsәbdәn boğula-boğula otağına keçdi. Söyә-
söyә, әlinә keçәni qıra-qıra geyindi. Evdәki xanımlar onu
qaytarmaq üçün çox yalvar-yaxar etsәlәr dә, faydası
olmadı. Qüdsiyyә xanım da şalını başına salıb onun
arxasınca getdi.
Hәyәtә çatanda hava qaralmışdı.
– Ana, qapını döymәyәk, arxa qapıdan bağçaya girәk.
– Ay bala, qorxuram, sәn Allah, nәsә xata çıxar әlindәn.
– Nә xata? Hafizi dә qovacam, Әlifi dә.
Qaranlıq hәyәtә lampa yanan otaqlardan birinin açıq
pәncәrәsindәn işıq düşürdü. Dayanıb gözlәmәyә başla-
dılar. İki dәqiqә sonra hafizin sәsi gәldi: “Sәnә qurban, bal-
dodaqlım, bir üzüm şәrbәti hazırla, ölәnlәrinin ruhu şad
olar”.
Bir azdan qapı açıldı, Әlif arvad bir әlindә lampa, bir
әlindә tas mәtbәxә keçdi. Hafiz indi dә içindә “üzüm”,
“nar”, “zeytun”, “qoxu”, “dişlәmәk” kimi sözlәr olan qәzәl
deyirdi. Hacı Әli qayınanasına işarә elәdi ki, sәs çıxar-
masın vә Әlifin açıq qoyduğu qapıdan içәri keçdi. Yenә
Hafizin sәsi eşidildi:
– Tez ol da, alma yanaqlım, niyә belә gecikdin?
Ardınca Әlifin cavabı gәldi:
– Partlama, gözü tökülmüş.
Hafiz: “Yar aman...” – deyә oxumağa başlarkәn,
birdәn sәsinin ahәngi dәyişdi: “Ay aman!”
