Page 402 - antologiya
P. 402
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
Bir gün hәmişәki kimi yarasını sarıyanda mәndәn
iynә istәdi. İynәni gәtirәndә:
– Ayağımın altına batır, – dedi. İynәni yavaşca
ayağının altına batırdım. Heç nә hiss elәmәdi. Elә bildi ki,
iynәni ayağına batırmağa qorxuram, – hә, batır görüm, –
bir dә dedi. İynәni bir az da dәrinә soxdum, yenә dә heç
nә hiss elәmәdi. Sonra iynәni çıxarıb göstәrdim:
– Bax, bura qәdәr batırdım.
– Hә... aydındı, – pıçıldadı. Qaşları qalxıb endi.
Mәnsә heç nә başa düşmәdim. Heyvanlara yem vermәyә
düşәrkәn mәsәlәni atama danışanda qayıtdı ki, “demәli,
ayağından can çәkilib”.
O gecәdәn sonra otağının işığını söndürmür, başının
üstündә dururduq. Atamla әmilәrim növbәylә yanında
qalırdılar. Mәmiklә mәn elә bilirdik ki, babamız darıx-
masın deyә belә edirlәr. Bәzi gecәlәr biz dә onun başının
402 üstünü kәsdirәr, ancaq hәr sәhәr yenә öz yatağımızda
oyanardıq.
Bir sәhәr bizi yanına çağırdı. Mәktәbli formasın-
daydıq, dәrsә gedirdik. Bizә diqqәtlә baxıb:
– Mәnә bir marş oxuyun, – dedi.
Sevdiyi “Tuna çayı” marşını oxuduq. Üzü güldü.
Onun tәbәssümü buz üstünә düşәn isti şam damcısı kimi
üzündә donub-qaldı. Әvvәlki kimi gözlәri parlamırdı,
dәrinlәrә çәkilmişdi. Kim bilir, bәlkә dә, sәfәrbәrlik vә
cәbhә illәrini, “Ayağını kәsmәsәk, qanqren olacaq” deyәn
sәyyar hәkimә: “Kәsmә, qoy ölüm”, dediyi günü
xatırlayırdı. İşә bax ki, elә hәmin ayaq neçә illәr sonra qan-
qren olmuş, onu ölüm yatağına salmışdı.
Sәssizcә yanından çıxıb mәktәbә getdik.
Müәllim dәrsә girәn kimi qapı döyüldü vә sinfә
qonşumuz Satılmış dayı girdi. Müәllim asta sәslә nә isә
dedi. Müәllim başını qaldırıb kәdәrlә bizә baxdı:
– Sizi evә çağırırlar, – deyәndә mәsәlәni anlayıb
hönkürdük.
Bir gün hәmişәki kimi yarasını sarıyanda mәndәn
iynә istәdi. İynәni gәtirәndә:
– Ayağımın altına batır, – dedi. İynәni yavaşca
ayağının altına batırdım. Heç nә hiss elәmәdi. Elә bildi ki,
iynәni ayağına batırmağa qorxuram, – hә, batır görüm, –
bir dә dedi. İynәni bir az da dәrinә soxdum, yenә dә heç
nә hiss elәmәdi. Sonra iynәni çıxarıb göstәrdim:
– Bax, bura qәdәr batırdım.
– Hә... aydındı, – pıçıldadı. Qaşları qalxıb endi.
Mәnsә heç nә başa düşmәdim. Heyvanlara yem vermәyә
düşәrkәn mәsәlәni atama danışanda qayıtdı ki, “demәli,
ayağından can çәkilib”.
O gecәdәn sonra otağının işığını söndürmür, başının
üstündә dururduq. Atamla әmilәrim növbәylә yanında
qalırdılar. Mәmiklә mәn elә bilirdik ki, babamız darıx-
masın deyә belә edirlәr. Bәzi gecәlәr biz dә onun başının
402 üstünü kәsdirәr, ancaq hәr sәhәr yenә öz yatağımızda
oyanardıq.
Bir sәhәr bizi yanına çağırdı. Mәktәbli formasın-
daydıq, dәrsә gedirdik. Bizә diqqәtlә baxıb:
– Mәnә bir marş oxuyun, – dedi.
Sevdiyi “Tuna çayı” marşını oxuduq. Üzü güldü.
Onun tәbәssümü buz üstünә düşәn isti şam damcısı kimi
üzündә donub-qaldı. Әvvәlki kimi gözlәri parlamırdı,
dәrinlәrә çәkilmişdi. Kim bilir, bәlkә dә, sәfәrbәrlik vә
cәbhә illәrini, “Ayağını kәsmәsәk, qanqren olacaq” deyәn
sәyyar hәkimә: “Kәsmә, qoy ölüm”, dediyi günü
xatırlayırdı. İşә bax ki, elә hәmin ayaq neçә illәr sonra qan-
qren olmuş, onu ölüm yatağına salmışdı.
Sәssizcә yanından çıxıb mәktәbә getdik.
Müәllim dәrsә girәn kimi qapı döyüldü vә sinfә
qonşumuz Satılmış dayı girdi. Müәllim asta sәslә nә isә
dedi. Müәllim başını qaldırıb kәdәrlә bizә baxdı:
– Sizi evә çağırırlar, – deyәndә mәsәlәni anlayıb
hönkürdük.
