Page 403 - antologiya
P. 403
an Çeviksoy
ÜRӘYӘ SEVGİ LAZIMDI 403
Dәvәtsiz gәlib, salamsız-kalamsız oturdu. Bir az
da gözlәdim, amma salam vermәdi. Astaca
başını qaldırıb uzağı yaxşı seçmәyәn gözlәrini aşağı dikdi.
Xeyli vaxt keçdi, danışmadı.
Mәn başlamasam, ağzını da açmayacağını anlayıb
soruşdum:
– Yenә nә oldu?
Başını bir az qaldırdı. Qaşlarını çatıb üzünü turşutdu.
Küskün halda mәnә baxaraq yazıq vә kövrәk sәslә:
– Mәn dә insanam! – Dedi.
Bu dәfә nәdәnsә ona sataşmadım. Heç soruşmadım
da ki, “Sәnә, “insan deyilsәn” deyәn var?” İşlәrimi bәhanә
edib qovmadım. Bir adam dönә-dönә insan olduğunu
dedikdәn sonra lağa qoyulubsa, üstәlik, qovulandan sonra
yenә gәlibsә... Özü dә bizә sataşmaq istәyәn niyә yazıq-
yazıq danışsın ki?! Bir dә, boş zarafatdan zәhlәm getdiyini
yaxşı bildiyi halda gәlib qarşımda oturubsa, demәli, bir
dәrdi var.
– Әlbәttә ki, insansan, – dedim.
Sifәtindә bir dәyişiklik olmadı. Qaşları çatıq, küskün,
incik... Elә hәmin kövrәk sәslә davam elәdi:
– İnsan olduğum üçün başa düşülmәk haqqım var, elә
deyil?
Bunu hansı mәnada deyirdi, mәqsәdi nәydi, mәnimlә
bunun nә әlaqәsi vardı? Çox dәrinә getmәdim:
– Elәdi.
– Mәn dә elә fikirlәşirәm, – dedi vә susdu.
Yenә başını әyib gözünü aşağı dikәrәk dәrin
düşüncәlәrә daldı. Elә bu? Elә buna görә hәftәlәrcә
dalımca düşüb mәni narahat edirdi? Nә qәribә adamdı?
Üz verdiyimә peşman oldum. “İşin yoxdusa, get,
rahat yazımı yazım da!”, – deyib qovmaq istәdim, amma
ÜRӘYӘ SEVGİ LAZIMDI 403
Dәvәtsiz gәlib, salamsız-kalamsız oturdu. Bir az
da gözlәdim, amma salam vermәdi. Astaca
başını qaldırıb uzağı yaxşı seçmәyәn gözlәrini aşağı dikdi.
Xeyli vaxt keçdi, danışmadı.
Mәn başlamasam, ağzını da açmayacağını anlayıb
soruşdum:
– Yenә nә oldu?
Başını bir az qaldırdı. Qaşlarını çatıb üzünü turşutdu.
Küskün halda mәnә baxaraq yazıq vә kövrәk sәslә:
– Mәn dә insanam! – Dedi.
Bu dәfә nәdәnsә ona sataşmadım. Heç soruşmadım
da ki, “Sәnә, “insan deyilsәn” deyәn var?” İşlәrimi bәhanә
edib qovmadım. Bir adam dönә-dönә insan olduğunu
dedikdәn sonra lağa qoyulubsa, üstәlik, qovulandan sonra
yenә gәlibsә... Özü dә bizә sataşmaq istәyәn niyә yazıq-
yazıq danışsın ki?! Bir dә, boş zarafatdan zәhlәm getdiyini
yaxşı bildiyi halda gәlib qarşımda oturubsa, demәli, bir
dәrdi var.
– Әlbәttә ki, insansan, – dedim.
Sifәtindә bir dәyişiklik olmadı. Qaşları çatıq, küskün,
incik... Elә hәmin kövrәk sәslә davam elәdi:
– İnsan olduğum üçün başa düşülmәk haqqım var, elә
deyil?
Bunu hansı mәnada deyirdi, mәqsәdi nәydi, mәnimlә
bunun nә әlaqәsi vardı? Çox dәrinә getmәdim:
– Elәdi.
– Mәn dә elә fikirlәşirәm, – dedi vә susdu.
Yenә başını әyib gözünü aşağı dikәrәk dәrin
düşüncәlәrә daldı. Elә bu? Elә buna görә hәftәlәrcә
dalımca düşüb mәni narahat edirdi? Nә qәribә adamdı?
Üz verdiyimә peşman oldum. “İşin yoxdusa, get,
rahat yazımı yazım da!”, – deyib qovmaq istәdim, amma
