Page 400 - antologiya
P. 400
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
nında partlayıb. Әvvәl elә bilib, boş şeydi. Sonra sol
ayağında ilıq bir nәmlik hiss elәsә dә, yarasını yüngül sa-
yaraq fikir vermәyib. Top atışları seyrәlәndәn sonra
“İrәli!” әmri verilәndә yerindәn qalxa bilmәyib vә hәmin
anda çoxlu qan itirdiyini başa düşüb. Gözünü sәyyar
xәstәxanada açıb, xәbәri dә olmayıb ki, onu ora kim
gәtirib. Cәbhәdәki vәziyyәti soruşanda hәkim deyib ki,
yunanlar qaçıb. Sevincdәn gözlәri dolub.
Ertәsi gün hәkim deyib ki, “ayağını dizdәn
kәsәcәyik”. Babam razı olmayıb: “Mәn kәndçi babayam,
yolumu gözlәyәn on bir nәfәr, bir cüt dә öküz var, tәk
ayaqla nә iş görә bilәrәm? Kәsmә, ölәcәyәmsә, qoy ölüm,
kәsmә...” Bu söhbәtdәn sonra hәkim onun ayağında sal-
lanan әtlәri kәsәrәk, yarasını sarıyıb. Xoşbәxtlikdәn, qan-
qren-filan da olmayıb. Düzdü, bir müddәt gәzә bilmәsә dә,
sonra tamam yaxşılaşıb...
400 Mәrmi yarası sağalıb, amma bu yanıq yarası sağalmır
ki sağalmır. Tükәnәn dәrmanların yerinә elә hey tәzәlәri
alınır. Pambıq, tәnzif, dәrmanlar... amma yaranın sağalmaq
fikri yoxdu...
...Әmilәrim babamı tәzәdәn Ankaraya apardılar.
Lazım olsa, xәstәxanaya yatırıb sağalana qәdәr gözlә-
yәcәkdilәr. Biz Mәmiklә xәyallar qurardıq: babamı maşına
qәdәr belimizdә aparmışdıq, inşallah, öz ayaqlarıyla
qayıdıb bizә lәblәbi alar, hәrәmizi bir dizinә oturdub
Ankaradakı hәkimlәrdәn danışar, yenә dә bizi öpüb,
“igidlәrim, sizin üçün çox darıxmışam”, – deyәr, biz dә
onun seyrәk saqqalını sığallayıb, boynuna sarılarıq. Mәn
dә, Mәmik dә onu incitmәyәcәyik, özümüzü yaxşı apara-
caq, heç vaxt dalaşmayacağıq. Mәktәbdә öyrәndiyimiz
marşları birgә oxuyacağıq, “gәlin gülәşәk” deyәndә ikimiz
birdәn deyil, tәk-tәk üstünә gedәcәyik. İkimiz dә
uduzacağıq ona. Bәdәnimiz ağrısa da, әlini-qolunu
dişlәyib qaçmayacağıq. Babamın hansımızı daha çox sev-
nında partlayıb. Әvvәl elә bilib, boş şeydi. Sonra sol
ayağında ilıq bir nәmlik hiss elәsә dә, yarasını yüngül sa-
yaraq fikir vermәyib. Top atışları seyrәlәndәn sonra
“İrәli!” әmri verilәndә yerindәn qalxa bilmәyib vә hәmin
anda çoxlu qan itirdiyini başa düşüb. Gözünü sәyyar
xәstәxanada açıb, xәbәri dә olmayıb ki, onu ora kim
gәtirib. Cәbhәdәki vәziyyәti soruşanda hәkim deyib ki,
yunanlar qaçıb. Sevincdәn gözlәri dolub.
Ertәsi gün hәkim deyib ki, “ayağını dizdәn
kәsәcәyik”. Babam razı olmayıb: “Mәn kәndçi babayam,
yolumu gözlәyәn on bir nәfәr, bir cüt dә öküz var, tәk
ayaqla nә iş görә bilәrәm? Kәsmә, ölәcәyәmsә, qoy ölüm,
kәsmә...” Bu söhbәtdәn sonra hәkim onun ayağında sal-
lanan әtlәri kәsәrәk, yarasını sarıyıb. Xoşbәxtlikdәn, qan-
qren-filan da olmayıb. Düzdü, bir müddәt gәzә bilmәsә dә,
sonra tamam yaxşılaşıb...
400 Mәrmi yarası sağalıb, amma bu yanıq yarası sağalmır
ki sağalmır. Tükәnәn dәrmanların yerinә elә hey tәzәlәri
alınır. Pambıq, tәnzif, dәrmanlar... amma yaranın sağalmaq
fikri yoxdu...
...Әmilәrim babamı tәzәdәn Ankaraya apardılar.
Lazım olsa, xәstәxanaya yatırıb sağalana qәdәr gözlә-
yәcәkdilәr. Biz Mәmiklә xәyallar qurardıq: babamı maşına
qәdәr belimizdә aparmışdıq, inşallah, öz ayaqlarıyla
qayıdıb bizә lәblәbi alar, hәrәmizi bir dizinә oturdub
Ankaradakı hәkimlәrdәn danışar, yenә dә bizi öpüb,
“igidlәrim, sizin üçün çox darıxmışam”, – deyәr, biz dә
onun seyrәk saqqalını sığallayıb, boynuna sarılarıq. Mәn
dә, Mәmik dә onu incitmәyәcәyik, özümüzü yaxşı apara-
caq, heç vaxt dalaşmayacağıq. Mәktәbdә öyrәndiyimiz
marşları birgә oxuyacağıq, “gәlin gülәşәk” deyәndә ikimiz
birdәn deyil, tәk-tәk üstünә gedәcәyik. İkimiz dә
uduzacağıq ona. Bәdәnimiz ağrısa da, әlini-qolunu
dişlәyib qaçmayacağıq. Babamın hansımızı daha çox sev-
