Page 398 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

yacaq, axı kişi ağlamaz. Müәllimimiz keçәn il sәhv başa

düşmüşdü. Babam, “o günlәr getsin, gәlmәsin” – deyә

bilәrdi, ancaq heç vaxt ağlamazdı. Hәm dә özündәn soruş-

muşduq axı. Babam yalan demәz, “ağlamadım” dedisә,

demәli, ağlamayıb. Yәqin, müәllimә elә gәlib. Babamı çox

sevirdi. Tәdbirdә yaxınlaşıb әlini öpәr, tәdbirdәn sonra

onun haqda xoş sözlәr deyәrdi. Amma kaş “ağladı”

demәyәydi.

Nә isә...

Şeir oxumaq növbәsi bizә çatanda sevincdәn, fәxarәt

hissindәn sinәsi qabaracaq, gözlәri gülәcәkdi, “igidlәrim!”

deyәcәkdi ürәyindә...

Gecә saat neçәyә qәdәr xәyallar qurduğum yadımda

deyil. Ancaq sәhәr oyananda Mәmik bir küncdә oturub

burnunu çәkә-çәkә ağlayırdı. Bir yaş böyük olduğum üçün

onunla әrklә danışdım:

398 – Nә olub, niyә ağlayırsan?
– Babamız yanıb.

Ürәyimdә babama ayırdığım yer elә bil alışıb-

yanmağa başladı.

– Necә olub ki?

– Gecә manqala düşüb.

“Yemәkxana”da izdiham vardı. Әmilәrim, әmidostu-

larım, anam, atam – hamısı babamın başı üstündәydi.

Yorğanın üstündәki ayağının birinә dizә qәdәr tomat

sürtülmüşdü. Diqqәtlә baxıb gördüm ki, müharibәdә top

mәrmisindәn yaralanan ayağıdı. Babam ağrı içindә qıvrı-

lırdı. Gözlәri bağlıydı. Әmilәrim, әmidostularım, anam,

atam narahatlıq içindәydi. Anamla balaca әmidostum ağla-

yırdı.

Babam sәhәr namazına gedә bilmәdi. Hәlә uzun

müddәt yataqdan qalxmayacaq, bayram tәdbirinә gәlә

bilmәyәcәk, tәtillәrdә onunla heyvan otarmağa gedә

bilmәyәcәyik. Bәlkә dә, çolaq qalacaq... Mәmiklә bir-

birimizә baxıb ağlayırdıq.