Page 401 - antologiya

an Çeviksoy 401

diyi uğrunda dalaşanda da onun bir “barışın!” sözüylә
mehribanlaşacağıq...

Beş gün sonra döndülәr. Balaca әmim babamı belinә
alıb evә gәtirdi. Paltarını soyundurub yatağa uzatdılar. Halı
daha da pislәşmişdi. Danışmırdı. Yatağa uzanan kimi
arxasını bizә çevirdi.

“Yorulub, qoy yatsın” – deyә hamımız otaqdan
çıxdıq. Böyük әmim danışır, hamı kimi Mәmiklә mәn dә
qulağımızı şәklәmişdik. “Nahaq apardıq” sözünә o qәdәr
dә fikir vermәdik, “Ümid yoxdu” deyәndә isә balaca
әmidostumuz, analarımız örpәklәrinin ucunu gözlәrinә
tutub burunlarını çәkәrәk ağlamağa başladılar vә bizi dә
hönkürtü tutdu. Mәmik elә ağlayırdı ki, elә bil onu
döyürdülәr. Böyük әmim bizә yaxınlaşaraq qaşlarını çatıb
gözlәrini ağartdı: “Sәsinizi kәsin!” Atam, balaca әmim heç
vaxt bizi döymәzdi, amma bu әmimdәn çox qorxardıq. O
dәqiqә sәsimizi kәsdik. Sonra yumşaq sәslә dedi:

– Baxın ha, birdәn yanında ağlayıb-elәyәrsiz, dәrinizә
saman tәpәrәm, gәbәrdәrәm sizi... Bizsә babamızın ya-
nında artıq-әskik danışmayacağımıza söz verdik.

İşini yaxşı bilәn dörd hәkimә göstәriblәr, dördü dә
baxan kimi üzlәrini turşudaraq: “Ayağı paçadan kәssәk,
bәlkә dә, xilas ola bilәr” – deyib. Biri isә açıqca deyib ki,
“Boş yerә özünüzü yormayın, xәstәnizi aparın evә, uzağı,
bir ay ömrü qalıb”...

O gün axşam yarasını açarkәn babam ağladı. Göz
yaşları maviyә çalan seyrәk saqqalından damla-damla
aşağı süzülürdü. Mәmiklә mәn kişilәrin dә ağladığını
hәmin gün gördük. Anam:

– Ata, niyә ağlayırsan, neylәmәk olar axı, Allahın
tәqdiridi dә. Yaxşı olar, inşallah... – deyә tәsәlli vermәyә
çalışsa da, faydası olmadı, babam nә yedi, nә içdi, nә
danışdı, elәcә sakit-sakit ağladı. Sonra divara tәrәf çevrilib
yatdı.