Page 399 - antologiya

an Çeviksoy 399

Xeyli yatdı.
Müәllimdәn diş mәcunu, bal alıb sürtdülәr, yenә
xeyri olmadı. Yara sağalmadı ki sağalmadı, әksinә, kәnar-
ları göyәrdi, qaraldı. Әmilәrim onu şәhәrә apardılar.
Hәkim “indiyәdәk hardaydınız, ay balam?” – deyәrәk bir
yeşik dәrman yazıb. Hә, bir dә deyib ki, “gündә üç dәfә
açıb tәmizlәyin, dәrmanı sürtüb, yaranı sarıyın”. Gündә
üç dәfә açdılar, tәmizlәyib sarıdılar. Balaca әmim hәmişә
kәnddә qaldığı üçün bu işi, әsasәn, o görәrdi. Bәzәn onu
anamla böyük әmidostum әvәz edәrdilәr. Görәndә ki
onların ürәklәri dözmür, bu işә mәn özüm girişdim. Bir
müddәt sonra babam “siz mәni incidirsiniz” bәhanәsiylә
ayağını mәndәn başqasına etibar elәmәdi. O, әlimin
yüngül olduğunu, mәlhәmi hamıdan yaxşı sürtdüyümü
deyirdi.
Ayağındakı sarğını açarkәn mәnlә söhbәtә başlar,
sözü sәfәrbәrlik mövzusuna gәtirәrdi.
Evin tәk oğlu imiş, qoca anasına, iki bacısına, arva-
dına, yeddi balasına baxmalıymış. Cәbhәyә çağırılanda
“Aradan çıx, getmә! Getsәn, biz nә edәcәyik, nә yeyib, nә
içәcәyik? Heç olmasa, taxılı biçәnә qәdәr...” – deyiblәr.
Ancaq çağırışdan üç gün sonra әsgәrliyә yola düşüb.
Qısamüddәtli tәlimdәn sonra cәbhәyә göndәrilib.
“Yunanı” hәll elәmәk iyirmi dörd saatlıq bir işmiş, ancaq
güclü arxaları varmış: yetmiş iki millәtin hamısı onların
tәrәfini tutub, silah-sursat vә әrzaqla tәmin edirmiş. “Bizdә
silah-sursat nә gәzirdi? Hamısı köhnә silahlar idi...”
Yemәyә heç nә tapmayanda otla qidalanırmışlar. Aya-
ğındakı çarığı isladıb yeyәnlәr dә olurmuş. Әllәrinә camış,
at, eşşәk keçәndә az qala bir-birini öldürәcәkmişlәr.
Tısbağa, qurbağa, çәyirtkә – nә gәldi, yeyirmişlәr. Torpaq
yeyib ölәnlәr dә olub.
Atәş xәttindә günorta vaxtı dәhşәtli bir mәrmi
yağışına tuş gәliblәr. Mәrmilәrdәn biri babamın düz ya-