Page 407 - antologiya
P. 407
an Çeviksoy
ATAMI GÖRDÜM
Buranı tәrk edib getdiyi gündәn düz iyirmi yeddi 407
il keçmişdi. Günorta vaxtıydı. Tәzә açılmış bir
mağaza vitrininin qarşısında atamı gördüm. Yanında
başqaları da vardı. Gözlәrimiz bir-birinә sataşdı. Bir-bir-
imizi tanıdıq. Bәli, yanılmıram, atam idi – xәbәrsiz-әtәrsiz
çıxıb getdiyi gündәn bizi axtarıb-aramayan atam... Bir
müddәt göz-gözә donub-qaldıq. Ötәn illәr onu, demәk olar
ki, dәyişmәmişdi – bir az saçı seyrәlmiş, bığları ağarmış,
bir balaca da kökәlmişdi, vәssalam. Qalan hәr şey әvvәlki
kimiydi, yaşıla çalan gözlәrinin tәbәssümü dә iyirmi yeddi
il әvvәlkiydi.
Onu bağrıma basmaq istәdim.
Qәfil gedişiylә bizә dözülmәz cәfalar çәkdirsә dә,
atam idi – mәni böyütmüş, hәr gecә nağıllar danışmış, hәr
yerә özüylә aparmış, bir dәfә dә olsun, qәlbimizi qırmamış
atam. Birlikdә heyvan otarıb, kotan sürmüşdük onunla,
zәmi biçib, buğda üyütmüşdük. İşlәdiyi tarlaya yaxın bir
yerdә yoldaşlarımla çilingağac, әnzәli oynarkәn itirdiyim
cib bıçağını o tapıb mәnә vermişdi. Yuxarı çayın suyu
yağışdan daşanda mәni belinә götürüb qarşı tәrәfә o
keçirirdi. Gәlәcәyimizlә bağlı әn gözәl xәyalları onunla
qurmuşduq: rahat iş yerim, isti yuvam olmalıydı, ütülü
şalvar, ağ köynәk geyib, qalstuk taxmalıydım, maaşım
yaxşı olmalıydı, yaxşı savadı olan ağıllı-kamallı, gözәl bir
qızla evlәnmәliydim, uşaqlarımız olmalıydı. Gözәl bir
ömür yaşayacaqdıq: atam anamı da götürüb nәvәlәrini
görmәyә gәlәcәk, bir hәftә bizdә qalaraq xoşbәxt
hәyatımızı görüb sevinәcәkdilәr.
Atam yoxa çıxandan sonra hәr şey mәnasını itirmişdi.
Özümü tәnha hiss edir, yoxluğuna alışa bilmirdim. Çox
darıxırdım vә inanırdım ki, bir gün mütlәq onu görәcәyәm.
ATAMI GÖRDÜM
Buranı tәrk edib getdiyi gündәn düz iyirmi yeddi 407
il keçmişdi. Günorta vaxtıydı. Tәzә açılmış bir
mağaza vitrininin qarşısında atamı gördüm. Yanında
başqaları da vardı. Gözlәrimiz bir-birinә sataşdı. Bir-bir-
imizi tanıdıq. Bәli, yanılmıram, atam idi – xәbәrsiz-әtәrsiz
çıxıb getdiyi gündәn bizi axtarıb-aramayan atam... Bir
müddәt göz-gözә donub-qaldıq. Ötәn illәr onu, demәk olar
ki, dәyişmәmişdi – bir az saçı seyrәlmiş, bığları ağarmış,
bir balaca da kökәlmişdi, vәssalam. Qalan hәr şey әvvәlki
kimiydi, yaşıla çalan gözlәrinin tәbәssümü dә iyirmi yeddi
il әvvәlkiydi.
Onu bağrıma basmaq istәdim.
Qәfil gedişiylә bizә dözülmәz cәfalar çәkdirsә dә,
atam idi – mәni böyütmüş, hәr gecә nağıllar danışmış, hәr
yerә özüylә aparmış, bir dәfә dә olsun, qәlbimizi qırmamış
atam. Birlikdә heyvan otarıb, kotan sürmüşdük onunla,
zәmi biçib, buğda üyütmüşdük. İşlәdiyi tarlaya yaxın bir
yerdә yoldaşlarımla çilingağac, әnzәli oynarkәn itirdiyim
cib bıçağını o tapıb mәnә vermişdi. Yuxarı çayın suyu
yağışdan daşanda mәni belinә götürüb qarşı tәrәfә o
keçirirdi. Gәlәcәyimizlә bağlı әn gözәl xәyalları onunla
qurmuşduq: rahat iş yerim, isti yuvam olmalıydı, ütülü
şalvar, ağ köynәk geyib, qalstuk taxmalıydım, maaşım
yaxşı olmalıydı, yaxşı savadı olan ağıllı-kamallı, gözәl bir
qızla evlәnmәliydim, uşaqlarımız olmalıydı. Gözәl bir
ömür yaşayacaqdıq: atam anamı da götürüb nәvәlәrini
görmәyә gәlәcәk, bir hәftә bizdә qalaraq xoşbәxt
hәyatımızı görüb sevinәcәkdilәr.
Atam yoxa çıxandan sonra hәr şey mәnasını itirmişdi.
Özümü tәnha hiss edir, yoxluğuna alışa bilmirdim. Çox
darıxırdım vә inanırdım ki, bir gün mütlәq onu görәcәyәm.
