Page 409 - antologiya
P. 409
an Çeviksoy 409
tutmadığın gәlinin dә artıq tәqaüdçüdü. Birlikdә qurduğu-
muz xәyallardaki kimi çox rahatıq, çox xoşbәxtik, ancaq
sәn yanımızda deyilsәn, ata! Sәnә ilk maaşımdan ucuz
qiymәtә ağ köynәk ala bilmişdim, indi bilsәn, nәlәr almaq
istәyәrdim, ata!
Әllәrimi üzümdәn çәkәnәdәk yoxa çıxdın, sәndәn
soruşmaq istәdiklәrim var axı. Anamla görmәzә-bilmәzә
evlәndiyinizi bilirdim. Aldığı qızın üzünü ilk dәfә gәlin
duvağını açarkәn görәn bir adam, necә oldu ki, onu
Mәcnun kimi, Kәrәm kimi, Fәrhad kimi sevә bildi? Necә
oldu ki, toy gecәsindәn әvvәl bir dәfә dә olsun görüşüb-
danışmadığı bu qız özünü Leyli, Әsli, Şirin mәhәbbәtiylә
sevdirә bildi? Necә oldu ki, bu qarşılıqlı sevgi köh-
nәlmәdәn, ölәzimәdәn illәrcә yaşaya bildi? Biz heç, anamı
necә qoyub gedә, anamı necә әzib keçә bildin, ay ata?
Anam o gündәn yaman qәribәlәşib: nәfәs alır, görür,
hәrәkәt edir, danışır, sәhhәti dә pis deyil, ancaq әslindә
yaşamır! Onun hәyatı sәnin gedişinlә dayandı. Bilirsәn,
sәnin arxanca bir damcı da göz yaşı axıtmadı. Neçә ildir
ki, sәndәn bir kәlmә dә danışmır, biz sәndәn söhbәt açanda
da mövzunu dәyişir, “Lobyanı әtli bişirsәm, ac qalardı” –
demir, “Ayranın süzmә qatıqdan olanını sevirdi” – demir,
“Mәn yanında olmayanda süfrәyә dә oturmazdı” – demir,
“Gәlin gәlәndә gәnc qızdım, mәni döymәdi, söymәdi,
incitmәdi” – demir. Qәfil gedişinlә anamı küsdürdün, ata,
özündәn dә, bizdәn dә, hәyatdan da küsdürdün: elә hey
“yalan dünya” deyib durur. Yәni bunların hamısı doğru-
danmı yalan idi, ay ata?
Hәr şey yalan olsa belә, iyirmi yeddi ildәn sonra
Qızılayda tәzә açılmış bir mağazanın vitrini qarşısında sәni
görmәyim yalan deyil. Göz-gözә gәlmәyimiz, әllәrimi
üzümdәn çәkәndә yoxa çıxmağın yalan deyil, ata, hәqi-
qәtdi!
Rastlaşdığımızı anama demәdim, bilirsәn, niyә? Sәni
uçan quşa, әsәn külәyә qısqanmış, sәni göz bәbәyi kimi
tutmadığın gәlinin dә artıq tәqaüdçüdü. Birlikdә qurduğu-
muz xәyallardaki kimi çox rahatıq, çox xoşbәxtik, ancaq
sәn yanımızda deyilsәn, ata! Sәnә ilk maaşımdan ucuz
qiymәtә ağ köynәk ala bilmişdim, indi bilsәn, nәlәr almaq
istәyәrdim, ata!
Әllәrimi üzümdәn çәkәnәdәk yoxa çıxdın, sәndәn
soruşmaq istәdiklәrim var axı. Anamla görmәzә-bilmәzә
evlәndiyinizi bilirdim. Aldığı qızın üzünü ilk dәfә gәlin
duvağını açarkәn görәn bir adam, necә oldu ki, onu
Mәcnun kimi, Kәrәm kimi, Fәrhad kimi sevә bildi? Necә
oldu ki, toy gecәsindәn әvvәl bir dәfә dә olsun görüşüb-
danışmadığı bu qız özünü Leyli, Әsli, Şirin mәhәbbәtiylә
sevdirә bildi? Necә oldu ki, bu qarşılıqlı sevgi köh-
nәlmәdәn, ölәzimәdәn illәrcә yaşaya bildi? Biz heç, anamı
necә qoyub gedә, anamı necә әzib keçә bildin, ay ata?
Anam o gündәn yaman qәribәlәşib: nәfәs alır, görür,
hәrәkәt edir, danışır, sәhhәti dә pis deyil, ancaq әslindә
yaşamır! Onun hәyatı sәnin gedişinlә dayandı. Bilirsәn,
sәnin arxanca bir damcı da göz yaşı axıtmadı. Neçә ildir
ki, sәndәn bir kәlmә dә danışmır, biz sәndәn söhbәt açanda
da mövzunu dәyişir, “Lobyanı әtli bişirsәm, ac qalardı” –
demir, “Ayranın süzmә qatıqdan olanını sevirdi” – demir,
“Mәn yanında olmayanda süfrәyә dә oturmazdı” – demir,
“Gәlin gәlәndә gәnc qızdım, mәni döymәdi, söymәdi,
incitmәdi” – demir. Qәfil gedişinlә anamı küsdürdün, ata,
özündәn dә, bizdәn dә, hәyatdan da küsdürdün: elә hey
“yalan dünya” deyib durur. Yәni bunların hamısı doğru-
danmı yalan idi, ay ata?
Hәr şey yalan olsa belә, iyirmi yeddi ildәn sonra
Qızılayda tәzә açılmış bir mağazanın vitrini qarşısında sәni
görmәyim yalan deyil. Göz-gözә gәlmәyimiz, әllәrimi
üzümdәn çәkәndә yoxa çıxmağın yalan deyil, ata, hәqi-
qәtdi!
Rastlaşdığımızı anama demәdim, bilirsәn, niyә? Sәni
uçan quşa, әsәn külәyә qısqanmış, sәni göz bәbәyi kimi
