Page 412 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

QUŞQONMAZDA DANIŞAN ADAM

Әziz dostum, rәssam Hәsәn Aycına

Danışmasa da olardı, ancaq dilini saxlaya bilmәdi.
Mәnasız gülüşlәri, boş baxışları adamı lap
özündәn çıxarır. Xırda bir bәhanә lazımdı ki, boş-boş
çәrәnlәsin. Heç nәdәn xәbәri yoxdu, amma özünü elә
aparır, guya nәsә bilir. Hәtta bunu da bacarmır: gopa
basdığı dәrhal hiss olunur. “Bu, uzun vә mәşәqqәtli bir
yoldu”. Yaxşı, tutaq ki, başa düşdük, guya etiraz edәn var
ki? Onun bu halı qarmağa keçәn balığın vәziyyәtinә
oxşayır: artıq heç nә özündәn asılı deyil, hәyatın axarına
düşәrәk özü dә bilmir, hara gedir?
Görәsәn, bu, qığılcım kimi parlayıb, sonra yox olan
412 bir şeydi? Bu parıltıya aldanan olurmu heç? Qarmağa
düşәn balığın yuxarı dartılanda suyun üstündә parıldaması
tilov sahibini sevindirmirmi?
Barı danışmasın. Ancaq mümkün deyil axı, onu bu
çәrәnçiliyә vadar edәn sәbәb var. Bu, balıq tutmaq deyil
ki, adamı dincәldә, әsәblәrini sakitlәşdirә, yazıq әslindә
danışmaqdan yorulub әldәn düşür.
Yorğun adam da heç cәfәngiyyat ilә mәşğul olar?!
Yaxşı, düşüb çıxa bilmәdiyi bu girdab nәdi axı? Yoxsa
sonu çatıb, heç özü dә bilmir?! Nә? Sәn haradan bilirsәn,
ay balam? Durduğu yerdә adama niyә şәr atırsan, niyә
biabır elәyirsәn onu? Üzündәki ifadә özündәn keçib sirli
bir dünyaya düşdüyünü göstәrir. Üzü? Üzü xәritә-zad deyil
ki, çәkdiyi әzabları oradan oxuyasan. Gizli qalıb. Bilinmir.
Tәkcә özü bilir vә tәkcә özü bu barәdә düşünür... Hamısı
gizlidi.
Özü öz başına bir hәngamә açıb ki, gәl görәsәn.
Boşboğazlığı da olmasa, lap әla olardı. İki adamın arasında
qalıb: biri burnunun ucunda, biri isә uzaqdadı. Yanındakı