Page 379 - antologiya
P. 379
sən Kallimci 379
idi. Şam şәhәrindәn Abil Fәth adlı bir elm adamı
cildimdәki çürümә xәstәliyini görüb: “Bu dәyәrli kitab,
heyif ki, bir nüsxәdi. Cildi dağılmaq üzrәdi, yox olub
gedәcәk. Gәrәk bunun surәtini çıxarım ki, heç olmasa,
içindәkilәr itib-batmasın”, – dedi. O zamanlar nә surә-
tçıxarma, nә dә çap aparatı vardı, ona görә dә qәlәmlә
hәrf-hәrf, sәtir-sәtir köçürüldüm. Gecә-gündüz yorul-
madan, min bir әziyyәtlә ikinci nüsxәmi yazmağa başladı.
Yenә dә kağızın o müqәddәs qoxusu, qamış ucunun kağıza
sürtünüb çıxartdığı o gözәl sәs mәni özümә mәftun edirdi.
İllәr sonra olsa da, әrәb hәrflәriylә yazılmış bir nüsxәm
doğuldu. Tәzә paltarını geyinib sevinәnlәr kimi özümü
yenidәn doğulmuş hiss elәyirdim. Xoşbәxt idim. Yәqin,
soruşmaq istәyirsiniz ki, bәs mәnim әslim olan o biri
kitabın taleyi necә oldu? Vallah, istәyirsiz mәni lap
insafsız, vicdansız sayın, ancaq onun başına nә gәldiyini
bilmirәm.
Bәli, mәn o surәti köçürülәn nüsxәyәm. İllәr, әsrlәr
keçdi, mәni tayı-bәrabәri olmayan qiymәtli daş-qaş kimi
qoruyub saxladılar. Bir ara Qahirәyә aparmışdılar, XVI
әsrdә isә dünyanın әn gözәl şәhәri olan İstanbula gәldim
vә XX әsrin sonlarına qәdәr burada yaşadım. Sahibim
qiymәtimi bilәn yaşlı bir adam idi. Bir gün mәni arvadına
göstәrib titrәk sәslә dedi:
– Xanım, bu kitab çox qiymәtlidi, yaxşı qoru. Mәn
ölәndәn sonra birdәn pula ehtiyacın olsa, amandı, ucuz
satma. Onu kitab bazarındakı dostum kitabçı Bürhanın
yanına apararsan, yaxşı adamdı, insanın vә kitabın qәdrini
bilir. Özü almasa da, müştәri tapar, ona arxayın ola
bilәrsәn.
– Allah elәmәsin, ay kişi.
– Geci-tezi var, nә vaxtsa köçәcәm bu alәmdәn, әbәdi
qalmayacağıq ki burda. Otuz lirәdәn aşağı vermә.
idi. Şam şәhәrindәn Abil Fәth adlı bir elm adamı
cildimdәki çürümә xәstәliyini görüb: “Bu dәyәrli kitab,
heyif ki, bir nüsxәdi. Cildi dağılmaq üzrәdi, yox olub
gedәcәk. Gәrәk bunun surәtini çıxarım ki, heç olmasa,
içindәkilәr itib-batmasın”, – dedi. O zamanlar nә surә-
tçıxarma, nә dә çap aparatı vardı, ona görә dә qәlәmlә
hәrf-hәrf, sәtir-sәtir köçürüldüm. Gecә-gündüz yorul-
madan, min bir әziyyәtlә ikinci nüsxәmi yazmağa başladı.
Yenә dә kağızın o müqәddәs qoxusu, qamış ucunun kağıza
sürtünüb çıxartdığı o gözәl sәs mәni özümә mәftun edirdi.
İllәr sonra olsa da, әrәb hәrflәriylә yazılmış bir nüsxәm
doğuldu. Tәzә paltarını geyinib sevinәnlәr kimi özümü
yenidәn doğulmuş hiss elәyirdim. Xoşbәxt idim. Yәqin,
soruşmaq istәyirsiniz ki, bәs mәnim әslim olan o biri
kitabın taleyi necә oldu? Vallah, istәyirsiz mәni lap
insafsız, vicdansız sayın, ancaq onun başına nә gәldiyini
bilmirәm.
Bәli, mәn o surәti köçürülәn nüsxәyәm. İllәr, әsrlәr
keçdi, mәni tayı-bәrabәri olmayan qiymәtli daş-qaş kimi
qoruyub saxladılar. Bir ara Qahirәyә aparmışdılar, XVI
әsrdә isә dünyanın әn gözәl şәhәri olan İstanbula gәldim
vә XX әsrin sonlarına qәdәr burada yaşadım. Sahibim
qiymәtimi bilәn yaşlı bir adam idi. Bir gün mәni arvadına
göstәrib titrәk sәslә dedi:
– Xanım, bu kitab çox qiymәtlidi, yaxşı qoru. Mәn
ölәndәn sonra birdәn pula ehtiyacın olsa, amandı, ucuz
satma. Onu kitab bazarındakı dostum kitabçı Bürhanın
yanına apararsan, yaxşı adamdı, insanın vә kitabın qәdrini
bilir. Özü almasa da, müştәri tapar, ona arxayın ola
bilәrsәn.
– Allah elәmәsin, ay kişi.
– Geci-tezi var, nә vaxtsa köçәcәm bu alәmdәn, әbәdi
qalmayacağıq ki burda. Otuz lirәdәn aşağı vermә.
