Page 378 - antologiya
P. 378
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
“Türk lәhcәlәri lüğәti”, qardaşımı da “Türk lәhcәlәri
qrammatikası” adlarıyla çağıra bilәrsiniz.
Qardaşımla kağız vә mürәkkәbin gözәl qoxusundan
mәst olub rәfdә yan-yana uzanmışdıq, çox bәxtiyar idik.
Hәmişә birlikdә olacağımıza inanır, elә bilirdik ki, bu xoş
günlәr әbәdi davam edәcәk, hәmişә “Sәndә nә var, nә
yox?” deyә bir-birimizә içimizi açıb dәrdlәşәcәyik. Amma
olmadı.
Bir gün Qaşqarlı Mahmud mәni rәfdәn götürdü. O an
birtәhәr oldum, elә bil içim yandı.
– Hara gedirsәn? – Qardaşım sәslәndi.
– Bilmirәm, әzizim, deyәsәn, bu gediş әvvәlkilәrә
oxşamır, deyәsәn, birdәfәlikdi, di sağ ol...
Qardaşım kәdәrlә “әlvida” – dedi. Ancaq bu qәdәr
danışa bildik vә bu, bizim axırıncı söhbәtimiz oldu... Bax
belәcә, aramıza ayrılıq girdi.
378 Mәni Saraya apardılar. Abbasi Xilafәtinin xәlifәsi
Müqtәda Billah sahibimi vә mәni gülәrüzlә qarşıladı:
– Mahmud, axır ki, bitirdin, hә?
– Ümid edirәm ki, xoşunuza gәlәcәk, hökmdar.
– Sәnin yazına söz ola bilmәz, yәqin ki, gözәldir.
– Bu әsәri oğlunuz Abdullaha hәsr etmişәm.
– Çox gözәl! Tәşәkkür edirәm.
Artıq xәlifәnin әlindә idim.
O gündәn yaşamaq uğrunda mübarizә aparıram. Tәk
nüsxәdә әlyazma idim; kitabxanadan-kitabxanaya, әldәn-
әlә dolaşdım. Hamı mәni sevir, qiymәtimi bilirdi.
Alimlәrin tәriflәrini eşidib sevinirdim. Böyük türk әlimi
Ayıntaplı vә qardaşı Şәhabәddin dә mәnә ciddi maraq
göstәrirdi. Hәlә Katib Çәlәbini demirәm: onun verdiyi
dәyәrә çox şad oldum. Ancaq illәr ötdükcә qocaldığımı,
get-gedә köhnәldiyimi hiss edirdim. Toz ömrümü,
nәmişlik kağızlarımı çürütdü, tikişlәrim söküldü, cildim
xarab oldu. Heç yadımdan çıxmaz, 1266-cı ilin avqust ayı
“Türk lәhcәlәri lüğәti”, qardaşımı da “Türk lәhcәlәri
qrammatikası” adlarıyla çağıra bilәrsiniz.
Qardaşımla kağız vә mürәkkәbin gözәl qoxusundan
mәst olub rәfdә yan-yana uzanmışdıq, çox bәxtiyar idik.
Hәmişә birlikdә olacağımıza inanır, elә bilirdik ki, bu xoş
günlәr әbәdi davam edәcәk, hәmişә “Sәndә nә var, nә
yox?” deyә bir-birimizә içimizi açıb dәrdlәşәcәyik. Amma
olmadı.
Bir gün Qaşqarlı Mahmud mәni rәfdәn götürdü. O an
birtәhәr oldum, elә bil içim yandı.
– Hara gedirsәn? – Qardaşım sәslәndi.
– Bilmirәm, әzizim, deyәsәn, bu gediş әvvәlkilәrә
oxşamır, deyәsәn, birdәfәlikdi, di sağ ol...
Qardaşım kәdәrlә “әlvida” – dedi. Ancaq bu qәdәr
danışa bildik vә bu, bizim axırıncı söhbәtimiz oldu... Bax
belәcә, aramıza ayrılıq girdi.
378 Mәni Saraya apardılar. Abbasi Xilafәtinin xәlifәsi
Müqtәda Billah sahibimi vә mәni gülәrüzlә qarşıladı:
– Mahmud, axır ki, bitirdin, hә?
– Ümid edirәm ki, xoşunuza gәlәcәk, hökmdar.
– Sәnin yazına söz ola bilmәz, yәqin ki, gözәldir.
– Bu әsәri oğlunuz Abdullaha hәsr etmişәm.
– Çox gözәl! Tәşәkkür edirәm.
Artıq xәlifәnin әlindә idim.
O gündәn yaşamaq uğrunda mübarizә aparıram. Tәk
nüsxәdә әlyazma idim; kitabxanadan-kitabxanaya, әldәn-
әlә dolaşdım. Hamı mәni sevir, qiymәtimi bilirdi.
Alimlәrin tәriflәrini eşidib sevinirdim. Böyük türk әlimi
Ayıntaplı vә qardaşı Şәhabәddin dә mәnә ciddi maraq
göstәrirdi. Hәlә Katib Çәlәbini demirәm: onun verdiyi
dәyәrә çox şad oldum. Ancaq illәr ötdükcә qocaldığımı,
get-gedә köhnәldiyimi hiss edirdim. Toz ömrümü,
nәmişlik kağızlarımı çürütdü, tikişlәrim söküldü, cildim
xarab oldu. Heç yadımdan çıxmaz, 1266-cı ilin avqust ayı
