Page 125 - antologiya

al Tahir 125

Divardan asılmış lampanın yaşıl işığı ölәzimişdi.
Bayırdan pıçıltı eşidilirdi. Ürәyinә yenә qarәt olunacağıyla
bağlı vәsvәsә düşdü. Pıçıldaşanların arasında kişinin olub-
olmadığını dәqiqlәşdirmәk üçün dinlәdi.

Soyuq su yuxusunu qaçırmışdı, tapançasını yoxlayıb
pәncәrәdәn bayıra baxdı. Arabası hәyәtin ortasındaydı, daş
divarın o tәrәfi ağaclıq idi. Ay işığı altında hәr şey sakit
görünürdü.

Kәkәlәyәn arvad, naxışlı süfrәni yerә sәrәndә evә
girәndәn bәri tәkrar elәdiyi sözlәri dedi:

– Zәhmәt çәkmәyin, ay xala.
Arvad cavab vermәdi. Evә girәndәn sonra bütün
oğulsuz, әrsiz, dul qadınlar kimi dәyişmiş, yoldakı
çәkingәnliyi büsbütün yoxa çıxmışdı. Arabaçı yolboyu
fasilәsiz danışan yoğunsәsli qadının qәfildәn yoxa
çıxmasına narahat olmuşdu, fikirlәşirdi ki, o gәlsәydi,
özünü daha rahat hiss edәrdi. Yenicә qalaylanmış tavada
pendirli yumurtanı, buralara xas şirniyyat olan “pestil
hoşaf”ını gәtirib qarşısına qoydular..
Yoğunsәsli qadınla kәkәlәyәn arvad içәri girib onunla
üzbәüz oturanda soruşdu:
– Yemәk yemirsiniz?
Fikirlәşdi ki, evin kişisi olmaq yaxşı şeydi.
Qız qapının ağzında ayaq üstdә dayanmışdı. Süfrәni
açanda sifәtinә fikir vermişdi. Qalın, әtli dodaqları vardı.
Yemәk yeyәndә isә nә qәdәr istәsә dә, üzünә baxmadı. Bu
qәdәr müddәt orada-burada gәzib kef çәkmişdi, indi isә
utanırdı. Utanmağını yadırğadı. Qızın gözlәrinin içinә bax-
maq üçün su istәdi, ancaq yenә dә corablarını, güllü
şalvarını vә üzüklü әllәrini gördü. Qız çevrilib otaqdan
çıxanda fikir verdi. Qara uzun saçları vardı. Qapqara saçlı
qadınlar ayna kimi ağappaq olurlar. Yemәkdәn sonra
qәhvә içәndә yoğunsәsli qadın qәfildәn soruşdu:
– Necәdir, oğlum, qızı bәyәndin?