Page 122 - antologiya
P. 122
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
Aslanlar kәndinә getmәk üçün çayırlığın ortasından
keçәn torpaq yola düşdülәr. Yoğunsәsli qadın:
– Çavuş ağa, buraların belә düzәnlik olmağına
baxma. Bizim kәndin yolunda hәr kәs araba sürә bilmir, –
deyib güldü.
– Narahat olma, ay xala, sağ-salamat çatarıq.
– Orasını mәn bilmirәm. Sәn bilirsәn.
Yarım saat sonra arxa tәkәr pis vәziyyәtә düşdü.
Araba tez-tez silkәlәnir, tәkәrlәr adam kimi inildәyirdi.
Getmәk üçün nәinki araba yolu, heç naxır yolu da yox idi.
Araba aşmasın deyә, arxa tәkәrә zәncir bağladı. Atları
yavaşca qamçılayıb dәrәyә sürdü. Söyә-söyә gedirdi.
Özünә inamı olmasaydı, arvadları çoxdan yolun qırağında
düşürәr, qayıdıb gedәrdi. Tәrlәdiyi üçün pencәyini soyun-
muşdu. Ancaq az sonra kolluqlara ilişib itmәyindәn qorx-
duğuna görә tәzәdәn geyindi. Pencәyi geyinәndә әli
122 belindәki tapançaya dәydi. Ağlına arvadların onu tәlәyә
sala bilәcәyi ehtimalı gәldi. Ola bilәrdi ki, üst-başına görә
onu tәlәyә salıb soymaq istәsinlәr. İndiyәcәn kәnd ca-
maatından eşitmәdiyi şey qalmamışdı. Öldürüb meyitini
dә bir dәrәyә atar, atları, arabanı da satarlar. Әsl Amasya
arabası idi, yaxşı pula gedәrdi. Sata bilmәsәlәr dә, doğ-
rayar, odun edәr, ocaq yandırıb su qızdırar, çimib kef
edәrdilәr.
Sağ tәrәfdәki at yorulduğu üçün şıltaqlıq edirdi.
Arabanı Pambıqqırın çәkdiyini görәndә: “Buna bax, ha,
imansızın biri, imansız!” – deyib Dәmirqırı qamçıladı.
Yenә dәrәyә endilәr, yoxuşu çıxdılar. Uzaqdakı bir
tәpәnin ağaclarının üzәrindә ay doğmuşdu. Heyvanlar
ağır-ağır nәfәs alırdılar. Çox yorulduqlarını, әldәn
düşdüklәrini başa düşmәk olurdu. Arabaçı bir daşın
üstündә oturub siqaretini yandırdı. Qadınlar da, demәk
olar, әsas yoldan çıxanda buracan piyada gәlmişdilәr.
Çömbәlib oturduqları yerdәn sәslәri gәlmirdi. Әmәlli-başlı
Aslanlar kәndinә getmәk üçün çayırlığın ortasından
keçәn torpaq yola düşdülәr. Yoğunsәsli qadın:
– Çavuş ağa, buraların belә düzәnlik olmağına
baxma. Bizim kәndin yolunda hәr kәs araba sürә bilmir, –
deyib güldü.
– Narahat olma, ay xala, sağ-salamat çatarıq.
– Orasını mәn bilmirәm. Sәn bilirsәn.
Yarım saat sonra arxa tәkәr pis vәziyyәtә düşdü.
Araba tez-tez silkәlәnir, tәkәrlәr adam kimi inildәyirdi.
Getmәk üçün nәinki araba yolu, heç naxır yolu da yox idi.
Araba aşmasın deyә, arxa tәkәrә zәncir bağladı. Atları
yavaşca qamçılayıb dәrәyә sürdü. Söyә-söyә gedirdi.
Özünә inamı olmasaydı, arvadları çoxdan yolun qırağında
düşürәr, qayıdıb gedәrdi. Tәrlәdiyi üçün pencәyini soyun-
muşdu. Ancaq az sonra kolluqlara ilişib itmәyindәn qorx-
duğuna görә tәzәdәn geyindi. Pencәyi geyinәndә әli
122 belindәki tapançaya dәydi. Ağlına arvadların onu tәlәyә
sala bilәcәyi ehtimalı gәldi. Ola bilәrdi ki, üst-başına görә
onu tәlәyә salıb soymaq istәsinlәr. İndiyәcәn kәnd ca-
maatından eşitmәdiyi şey qalmamışdı. Öldürüb meyitini
dә bir dәrәyә atar, atları, arabanı da satarlar. Әsl Amasya
arabası idi, yaxşı pula gedәrdi. Sata bilmәsәlәr dә, doğ-
rayar, odun edәr, ocaq yandırıb su qızdırar, çimib kef
edәrdilәr.
Sağ tәrәfdәki at yorulduğu üçün şıltaqlıq edirdi.
Arabanı Pambıqqırın çәkdiyini görәndә: “Buna bax, ha,
imansızın biri, imansız!” – deyib Dәmirqırı qamçıladı.
Yenә dәrәyә endilәr, yoxuşu çıxdılar. Uzaqdakı bir
tәpәnin ağaclarının üzәrindә ay doğmuşdu. Heyvanlar
ağır-ağır nәfәs alırdılar. Çox yorulduqlarını, әldәn
düşdüklәrini başa düşmәk olurdu. Arabaçı bir daşın
üstündә oturub siqaretini yandırdı. Qadınlar da, demәk
olar, әsas yoldan çıxanda buracan piyada gәlmişdilәr.
Çömbәlib oturduqları yerdәn sәslәri gәlmirdi. Әmәlli-başlı
