Page 127 - antologiya

al Tahir 127

sonra yanına gәlәcәkdi. Necә dә olsa, çoxdandır dul qalıb.
Bir müddәt boş divarlara baxdı. Şkaflardan birindә yük,
birindә isә başqa әşyalar vardı. Ayın sakit nuru pәncәrәdәn
içәri düşürdü. Öz-özünә qәzәblәndi. Qızın sifәtini, baxış-
larını, qollarını heç cür gözlәrinin qabağında canlandıra
bilmirdi.

Balaca ayaqlar, әl... qara hörüklәr... Axşamdan bәri
heç nә danışmadıqlarını yadına salıb fikirlәşdi: “Görәsәn,
it qızının sәsi necә idi?”

Evdәki taxıl qoxusunu ciyәrlәrinә çәkdi. Yorğanın
altındakı istidәn xoşhallandı. Bir müddәt sonra onu yuxu
apardı.

Sәhәr erkәndәn sakitcә oyanıb tövlәyә getdi. Atların
yarasının sarğısını dәyişәndәn sonra bir vedrә su ilә suladı.
Kisәlәrini doldurdu. Gördü ki, axşam çırağın işığında arıq
görünәn öküzlәr, әslindә çox iridirlәr. Ancaq axur pis
vәziyyәtdә idi. Yem qabları dә xarab olmuşdu. Yuxarı
çıxanda otağa qoyulmuş isti südü gördü. Pul kisәsini
yoxlayıb arxayınlaşdı. Yazıqların yanında kişi olmadığın-
dan axurları da pis vәziyyәtdә idi. Yoğunsәsli qadın evinә
getdiyi üçün günorta yemәyini yeyәndә arabaçı kәkәlәyәn
qadınla tәk oturmuşdu. Qız yenә qapının ağzında dayan-
mışdı. Qapqara gözlәri vardı. Boyu tәxminәn qapının çәr-
çivәsi hündürlüyündә idi. Bilәyinә gümüş bilәrzik
bağlamışdı. Durduğu yerdә tәrlәdiyi üçün yanaqları parıl-
dayır, arabir gözaltı ona baxırdı.

Arabaçı yemәkdәn sonra otaqda xeyli müddәt tәk
qaldı.

Yorğanı götürsәlәr dә, yatağı yığışdırmamışdılar ki,
qonaq birdәn uzanmaq istәyәr. Arabaçı saatı ilә oynayır,
bayıra baxa-baxa nә edәcәyi barәdә fikirlәşirdi. Xırman
sovulduğuna görә kәnd bomboş görünürdü. Bu mәnzәrә
adamın ürәyini sıxırdı. Bütün hәyatını belә darıxdırıcı
yerdә yaşamağı qәbul etmәk yataqda ömürlük xәstә yat-