Page 123 - antologiya
P. 123
al Tahir 123
qәzәblәnmişdi. Yadına yoğunsәsli qadının “Qızı bәyәn-
mәsәn, geri qayıdanda yolxәrcini verәrik” sözlәri düşdü.
Ürәyindә: “Allah bәlanı versin, ay arvad, heç ağlı başında
adam bu yolu gәlәr?” – dedi.
Saatına baxdığını görәndә kәkәlәyәn qadın soruşdu:
– Saat neçәdir, çavuş ağa?
– İki.
– Bizim saatla neçә elәyir?
– Yedi-sәkkiz.
– Narahat olma, çatmışıq. Bir azdan yol düzәlәcәk.
Dәrәdәn sonra Aslanlara yol azdır.
Arabaçı bu “az”ın, әslindә, uzun mәsafә olduğunu
yaxşı bilirdi. Dәrәdәn çıxanda atları suladı. Doğrudan da,
yolun bundan belәsi yaxşı idi. Qırx beş dәqiqә sonra kәndә
çatdılar.
Kәkәlәyәn arvadın evi kәndin girәcәyindә, böyük bir
hәyәtin ortasında idi. Çerkәş tәrәfdәki bütün evlәr kimi alt
mәrtәbәsi daşdan, üst mәrtәbәsi isә taxtadan tikilmişdi.
Arabaçı atları ayıranda kәkәlәyәn arvad evdәn fәnәr gәtirdi.
– Gәl atları dama bağlayaq, ay oğul.
Arabaçı gövşәyәn iki öküzü bir az o tәrәfә çәkib yer
açdı. Saman vә arpa kisәlәrini içәri daşıdı. Kәkәlәyәn
qadın soruşdu:
– Kisәlәri niyә gәtirmisәn, oğul?
– Heyvanlara yem verәcәyik dә, xala.
– Elә şey olar? Yem hazırdır.
Qadın iri sәbәtdәki samanı vә yarım kisә arpanı
göstәrdi. Arabaçı arvadın axşamdan bәri yaxşı sezә
bilmәdiyi sifәtini çırağın işığında görüb gülümsәdi...
– Yem var. Gecә vaxtı әziyyәt çәkmisәn.
– Әziyyәt deyil.
Atlar tәrlәmişdilәr. Çıxarıb çullarını bellәrinә saldı.
Arpanı samana qarışdırdı, kisәyә töküb başlarına keçirdi.
Kәkәlәyәn qadın çırağı çiyni istiqamәtindә tutub:
qәzәblәnmişdi. Yadına yoğunsәsli qadının “Qızı bәyәn-
mәsәn, geri qayıdanda yolxәrcini verәrik” sözlәri düşdü.
Ürәyindә: “Allah bәlanı versin, ay arvad, heç ağlı başında
adam bu yolu gәlәr?” – dedi.
Saatına baxdığını görәndә kәkәlәyәn qadın soruşdu:
– Saat neçәdir, çavuş ağa?
– İki.
– Bizim saatla neçә elәyir?
– Yedi-sәkkiz.
– Narahat olma, çatmışıq. Bir azdan yol düzәlәcәk.
Dәrәdәn sonra Aslanlara yol azdır.
Arabaçı bu “az”ın, әslindә, uzun mәsafә olduğunu
yaxşı bilirdi. Dәrәdәn çıxanda atları suladı. Doğrudan da,
yolun bundan belәsi yaxşı idi. Qırx beş dәqiqә sonra kәndә
çatdılar.
Kәkәlәyәn arvadın evi kәndin girәcәyindә, böyük bir
hәyәtin ortasında idi. Çerkәş tәrәfdәki bütün evlәr kimi alt
mәrtәbәsi daşdan, üst mәrtәbәsi isә taxtadan tikilmişdi.
Arabaçı atları ayıranda kәkәlәyәn arvad evdәn fәnәr gәtirdi.
– Gәl atları dama bağlayaq, ay oğul.
Arabaçı gövşәyәn iki öküzü bir az o tәrәfә çәkib yer
açdı. Saman vә arpa kisәlәrini içәri daşıdı. Kәkәlәyәn
qadın soruşdu:
– Kisәlәri niyә gәtirmisәn, oğul?
– Heyvanlara yem verәcәyik dә, xala.
– Elә şey olar? Yem hazırdır.
Qadın iri sәbәtdәki samanı vә yarım kisә arpanı
göstәrdi. Arabaçı arvadın axşamdan bәri yaxşı sezә
bilmәdiyi sifәtini çırağın işığında görüb gülümsәdi...
– Yem var. Gecә vaxtı әziyyәt çәkmisәn.
– Әziyyәt deyil.
Atlar tәrlәmişdilәr. Çıxarıb çullarını bellәrinә saldı.
Arpanı samana qarışdırdı, kisәyә töküb başlarına keçirdi.
Kәkәlәyәn qadın çırağı çiyni istiqamәtindә tutub:
