Page 120 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

görsün... Qızımızın kәnddә istәyәni çoxdur. Sәnә qis-
mәtdirsә, nә deyә bilәrik? Qismәtin olsun... Ev-eşik yiyәsi
olarsan. Eşidirsәn?

Arabaçı özünü itirdiyindәn cavab verә bilmәdi. Qadın
tәzәdәn:

– Bir dәfә gör, oğlum. Bәyәnmәsәn, yolxәrcini verә-
rik, – dedi.

– Yol xәrci söhbәti elәmә. Tutaq ki, işimizi-
gücümüzü atıb getdik sizin kәndә. At-arabanı harada
saxlayacağıq?

– Harada saxlayacaqsan ki, alacağın qızın hәyәtindә.
– Atası, qardaşı bir söz demәz?
– Atası, qardaşı yoxdur. Bir ana, bir baladırlar.
Mәnim evim ayrıdır.
– Hә, onda olar. Yaxşı, gedәk, ay xala...
Arabaçı xısın-xısın gülüb ürәyindә: “Kişinin başına
120 iş gәlәr” – dedi, arabanı sürәtlә sürmәyә başladı. Tәzә
paltarını geyinmişdi, elә bil qıza baxacağını bilirmiş.
Subaylıqdan bezmişdi. Qadınla nikah kәsdirәr, kefi
istәyәndә dә onu atıb gedә bilәrdi. Yozqatlı yetim arabaçını
axtarmaq anbarda kiçik düymә tapmaq kimi bir şey idi.
Atları sulayanda ürәyindәn fit çalıb, mahnı oxumaq keçdi,
ancaq qayınanasının yanında yüngül görünmәk istәmәdiyi
üçün fikrindәn daşındı.
Yoğunsәsli qadın yenә danışmağa başlamışdı:
– Evlәrindә başıpapaqlı yoxdur, әgәr qıza isinişsәn,
üstlәrindә bir kişi olar.
– İsinişmәk nәdir, әxlaqlıdırsa...
– Әxlaqına bütün kәnd şahiddir... Rәncbәrlikdәn dә
başın çıxır. Dәrәnin aşağısında tarlaları var. Әgәr yaxşı
әkib-becәrsәn, bizim torpaq mәhsuldardır.
– İş sarıdan narahat olma, xala. Yığımlı-dәrimli
arvadım olsa, iki ilә bir cüt öküz alaram. Qoyun-quzum,
inәyim olar. Arabaçı olmağıma baxmayın. İçki içәn, çay-