Page 115 - antologiya
P. 115
al Tahir 115
atı, iki silahı var... Qatarlardan onun da zәhlәsi gedir. Deyir
çörәyimizә bais olacaqlar.
– Allah elәmәsin, heç kәs arabaçı tayfasının çörәyinә
bais ola bilmәz.
– Mәn dә elә deyirәm. İki ildir, mal daşıyıram.
Birtәhәr dolanırıq. Güya qatar işlәyәndә arabaya ehtiyac
olmayacaq? Yük maşınları da tәzә çıxanda belә deyirdilәr.
Әhәmiyyәt vermә. Suhizarıya… – “Qaçaq taxta yüklә-
mәyә” deyәcәkdi, ancaq fikrini dәyişdi. – Suhizarıya taxta
yüklәmәyә dә qatar gәlәsi deyil ki...
– Әlbәttә, gәlmәz, nә hәddi var?
Arabaçı mehriban nәzәrlәrlә atlara baxdı. Dәliqırı
alanda dayça idi, şumlanmış tarlalarda sürә-sürә boyüt-
müşdü.
Arvadlar öz aralarında qatardan danışırdılar. Yoğun-
sәsli qadın deyirdi:
– Otaq kimi şeylәri bir-birinә calayıblar. Deyir, bizim
kәndin camaatını doldursan, Bulğurlunun da camaatına
yer qalar. Deyir, gәlәndә elә hay salır, adamın qulağı batır.
O biri dә әlavә elәdi:
– Kafir tapıntısıdır da. Әlbәttә, elә qışqıracaq...
– Qışqırsın da.
Arabaçı siqaret çәkmәk üçün kibrit yandırdı. Yoğun-
sәsli qadın soruşdu:
– Ay oğul, kәndinizdә atan-anan var?
Arabaçı qoca kәnd arvadlarının ürәyinin sarı siminә
toxunmağı yaxşı bacarırdı:
– Nә anam var, nә dә atam... Bu boyda dünyada heç
kәsim yoxdur.
– Can, can! Heç kәsin yoxdur?
Bayaq qardaşı barәdә danışdığı yadlarından çıxmışdı.
Xatırlamadıqlarına da sevindi.
– Yox, ay xala, heç kәsim yoxudr.
– Әslәn haralısan? Haralardansan?
atı, iki silahı var... Qatarlardan onun da zәhlәsi gedir. Deyir
çörәyimizә bais olacaqlar.
– Allah elәmәsin, heç kәs arabaçı tayfasının çörәyinә
bais ola bilmәz.
– Mәn dә elә deyirәm. İki ildir, mal daşıyıram.
Birtәhәr dolanırıq. Güya qatar işlәyәndә arabaya ehtiyac
olmayacaq? Yük maşınları da tәzә çıxanda belә deyirdilәr.
Әhәmiyyәt vermә. Suhizarıya… – “Qaçaq taxta yüklә-
mәyә” deyәcәkdi, ancaq fikrini dәyişdi. – Suhizarıya taxta
yüklәmәyә dә qatar gәlәsi deyil ki...
– Әlbәttә, gәlmәz, nә hәddi var?
Arabaçı mehriban nәzәrlәrlә atlara baxdı. Dәliqırı
alanda dayça idi, şumlanmış tarlalarda sürә-sürә boyüt-
müşdü.
Arvadlar öz aralarında qatardan danışırdılar. Yoğun-
sәsli qadın deyirdi:
– Otaq kimi şeylәri bir-birinә calayıblar. Deyir, bizim
kәndin camaatını doldursan, Bulğurlunun da camaatına
yer qalar. Deyir, gәlәndә elә hay salır, adamın qulağı batır.
O biri dә әlavә elәdi:
– Kafir tapıntısıdır da. Әlbәttә, elә qışqıracaq...
– Qışqırsın da.
Arabaçı siqaret çәkmәk üçün kibrit yandırdı. Yoğun-
sәsli qadın soruşdu:
– Ay oğul, kәndinizdә atan-anan var?
Arabaçı qoca kәnd arvadlarının ürәyinin sarı siminә
toxunmağı yaxşı bacarırdı:
– Nә anam var, nә dә atam... Bu boyda dünyada heç
kәsim yoxdur.
– Can, can! Heç kәsin yoxdur?
Bayaq qardaşı barәdә danışdığı yadlarından çıxmışdı.
Xatırlamadıqlarına da sevindi.
– Yox, ay xala, heç kәsim yoxudr.
– Әslәn haralısan? Haralardansan?
