Page 112 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

ARABAÇI

Çerkәşi keçәndәn sonra atları saxlayıb yerә endi.
Arabada gәzdirdiyi toyuq qanadını götürüb
tәkәrlәri yağladı. Sağ tәrәfdәki at – Dәliqır narahat idi.
Arpa vә saman kisәlәrini götürdü, arxa tәrәfә qoyub bәrk-
bәrk bağladı. Qabaq tәrәfә atların yem kisәlәrini, özünün
yorğanını yüklәyәndәn sonra arabaya mindi. Yüyәni çәkib
qamçını yavaşca atın sağrısına vurdu:
–Yәәh ! Haydı! Haydı, ey!
Günәş batırdı. Ağacların budaqları qızarmışdı. Yol
axşam dumanında dümdüz görünürdü. Kәnardakı xәn-
dәklәrin tuşunda, bәzi yerlәrdә qovaq ağacları, bәzi
yerlәrdә isә bostanların çәpәrlәri gözә dәyirdi. Bostanların
azca o tәrәfindә bomboz tәpәlәr başlayırdı.
112 Dәliqırın yanı açıqlıq idi, ona görә dә sürәtlә gedirdi.
Sol tәrәfdәki Pambıqqır özünü ona çatdırmaq üçün şahә
qalxmışdı.
Arabaçı yaxşı yemlәnmiş cavan atlara fәxrlә baxırdı.
Tәlimat almış әsgәr kimi yanaşı qaçırdılar. Siqaretini
yandırıb bir qullab alandan sonra lәzzәtlә atların
zınqırovlarının cingiltisinә qarışan araba tәkәrlәrinin
taqqıltısına qulaq asdı. Siqaretin tüstüsü sifәtinә
vurduğuna görә gözlәrini qıymışdı. Almacıq sümüklәri
dik, bığları isә sallaq olduğuna görә adama elә gәlirdi,
daim gülür.
Eşşәklә gedәn üç kәndlini arxada qoyduğu üçün
sevinirdi.
– Yәәh! Haydı! Haydı, e! – Arabaçı dillәnib qamçı
ilә atları yüngülcә sığalladı.
Yolun qırağındaki kiçik gölmәçәdә leylәk bir ayağını
qarnında, dimdiyini dә sinәsindә gizlәdib dincәlirdi.
Әlindәki siqareti o tәrәfә tulladı.