Page 109 - antologiya

bahəddin Əli 109

Bunu desәm dә, xeyli çәk-çevirdәn sonra bildirdim
ki, bu, tәhlükәlidir, qaçmamalıyıq. Axırda әsәbilәşib
qışqırdım:

– Belә çox istәyirsәn özün get, mәn getmirәm. Polis
güllәsinә qurban olmaq fikrim yoxdur.

Sonra sürәtlә geri çevrilib emalatxanaya doğru
sürünmәyә başladım. O, arxamca qışqırdı:

– Getmә! Polisin gözündәn oğurlanıb, hava işıqlan-
mamış otların arası ilә çıxıb gedәrik!

Ancaq can şirinliyi mәni elә qorxutmuşdu ki, deyinә-
deyinә geri qayıdıb özümü emalatxanaya saldım. Daşı
yerinә qoyub havanın işıqlanmasını, kameraların açılma-
sını gözlәdim.

O günün sәhәri hamı hadisәdәn xәbәr tutdu. Gözәt-
çilәr vә polislәr emalatxanaya axışdılar. Qorxudan beynim
işlәmirdi. Daşı yerindәn götürәndә deşiyi sezdilәr. Әyilib
baxdılar, o tayın, yolun boş olduğunu gördülәr. Polislәrdәn
biri yoldan görünәn tәrәfә doğru atәş açdı. Güllәnin sәsi
dәnizdәn gәldi. Az sonra emalatxanadan çıxıb getdilәr. Di-
varlar yoxlanandan sonra dostumun qaçdığı dәlik hörüldü.
Emalatxanaya qıfıl vurdular. Orada işlәmәyә birdәfәlik
qadağa qoyuldu. Mәni az döydülәr. Hәbsxana müdirinin,
komandirlәrin yazığı gәldi. Kaş döyüb öldürәydilәr....

Çalsaçlı mәhbus bir müddәt danışmadı. Üzünü mәnә
tәrәf çevirmәdәn qırıq-qırıq dillәndi:

– Ah... necә axmaqlıq elәdim! Necә axmaqlıq
elәdim! Bir polis güllәsi on beş ildәn pis olmayacaqdı ki?
Bütün cavanlığımı bir qorxuya qurban elәdim.

Halbuki o... Allah bilir, indi haralardadır? Onu bir dә
burada görmәdim. Yәqin, qaçıb çox uzaqlara gedib, heç
kәsin onu tanımadığı bir yerdә özünә hәyat qurub. Bәlkә,
ev-eşik, oğul-uşaq sahibi dә olub. İstәsәydim, mәn dә
onunla birgә gedә bilәrdim. Birdәqiqәlik qorxu... Lәnәtә
gәlmiş qorxu.