Page 113 - antologiya

al Tahir 113

Uşaqlıqdan leylәklәrin dimdiyini çubuğa oxşadardı.
Xeyli gedәndәn sonra gözünә yolda iki piyada qadın
dәydi. Qadınlar çarşablarının әtәyini yığıb sürәtlә gedir-
dilәr. Әmәlli-başlı qaranlıq idi, deyәsәn, birinin kürәyindә
heybә vardı. Arabaçı arxa tәkәrlәrin üstünә yığdığı yem
kisәlәrini fikirlәşdi: “Yazıqdırlar, bunları da aparım.
Savabdır”. Yaşlı, yaxud cavan olduqlarını bilmirdi, ancaq
yenә dә üst-başını düzәldib bığlarını sığalladı. Araba ya-
xınlaşanda qadınlar çevrilib baxdılar. Arabaçı yüyәni
dartıb:

– Xalalar, Suhizarıya yol buradandır?
Çiynindә heybә olan qadın kişi sәsinә oxşar yoğun
sәsi ilә güldü:
– Havayı mәlumat vermәk olmaz, bala. Bizi dә
arabaya mindirsәn, sәnә yolu da göstәrәrik, hәlә canına
dua da edәrik.
– Mindirmәk olar, e. Ancaq, ay bibi, bir mәsәlә var,
görürsәn, oturmağa sandıq yoxdur. Arxadakı kisәlәrin
üstündә otura bilәrsiniz?
– Oturarıq, ayağımız yerdәn üzülsün, bәsimizdir.
– Minin görüm.
Digәr danışmayan qadının, qaranlığa baxmayaraq,
tәxmini yaşını tәyin etmәyә çalışsa da sifәtini gözlәrinәcәn
örtüyündәn heç bir qәnaәtә gәlә bilmәmişdi. Atları
qamçılayandan sonra söhbәtә başlamaq mәqsәdi ilә
soruşdu:
– Suhizarıya buradan neçә saatlıq yoldur?
– Piyada beş-altı saat olar.
– Hә, onda biz araba ilә üç saata çatarıq!
– Yәqin ki. Allah dadına çatsın.
– Amin, ay xala!
Onunla söhbәt edәn hәmin yoğunsәsli qadın idi.
Bir müddәt dinib-danışmadılar. Arabaçı Suhizarıya
qaçaq taxta yüklәmәyә gedirdi. Çerkәşdәn üç-üç saat