Page 118 - antologiya
P. 118
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
– Xala! Nә qәdәr yolumuz qalıb? Bir saat qalmış
heyvanları su vermәk lazımdır.
– Suhizarını soruşursan?
– Bәli!
– Ay qız, bura haradır? Taxta körpüdür?
Kәkәlәyәn arvad tәsdiqlәdi:
– Taxta körpüdür, Suhizarıya yaxınlaşırıq. Ay oğul,
buradan dönәcәksәn.
– Dönәndәn sonra nә qәdәr çәkәcәk?
– Yarım saat...
Әvvәllәr arabaçı, yarım saat ilә bir saat arasında fәrq
görmәyәnlәrә qәzәblәnirdi. Keyiyәn qıçlarını irәli uzatdı.
Birdәn taxtaları yüklәyәndәn sonra meşәbәyi onu tutsa,
necә olacaqdı?
Arabanı da, atları da dәllala verәcәkdilәr. Bir gün
Şabanözüdә qardaşının arabasını atlarla birgә yüklü halda
118 saxlamışdılar. Qardaşına qalsa, atları da aldıracaqdı, ancaq
o, qayışları kәsib heyvanları sürmüşdü. Arabanı dәllala
vermişdilәr.
– Belә, ay xalalar... Belәcә, sürünә-sürünә yaşayırıq.
Yoğunsәsli qadın çәkinә-çәkinә güldü:
– Kaş bizim kәndә dә yolun düşәydi. Başa düşdün,
arabaçı?
– Sizin kәnd çox uzaqdır?
– Yox, yox, uzaq deyil... Suhizarıdan bir az o
tәrәfdәdir… İki saat, bәlkә dә, üçsaatlıq yoldur.
– Elә dә uzaq deyilmiş. Allah qoysa, bir gün ora da
yolum düşәr. Gәlib qonağınız olaram. Sizin kәndin adı
nәdir?
– Ah... kaş bizim kәndә dә gәlәydin... Adına Aslanlar
deyirlәr.
– Aslanlara gәlsәm, xalam mәni ayrana qonaq edәr?
– Ayran nәdir, tәki sәn gәl.. Bir şey soruşacağam,
ancaq, sәn Allah, düzünü de.
– Xala! Nә qәdәr yolumuz qalıb? Bir saat qalmış
heyvanları su vermәk lazımdır.
– Suhizarını soruşursan?
– Bәli!
– Ay qız, bura haradır? Taxta körpüdür?
Kәkәlәyәn arvad tәsdiqlәdi:
– Taxta körpüdür, Suhizarıya yaxınlaşırıq. Ay oğul,
buradan dönәcәksәn.
– Dönәndәn sonra nә qәdәr çәkәcәk?
– Yarım saat...
Әvvәllәr arabaçı, yarım saat ilә bir saat arasında fәrq
görmәyәnlәrә qәzәblәnirdi. Keyiyәn qıçlarını irәli uzatdı.
Birdәn taxtaları yüklәyәndәn sonra meşәbәyi onu tutsa,
necә olacaqdı?
Arabanı da, atları da dәllala verәcәkdilәr. Bir gün
Şabanözüdә qardaşının arabasını atlarla birgә yüklü halda
118 saxlamışdılar. Qardaşına qalsa, atları da aldıracaqdı, ancaq
o, qayışları kәsib heyvanları sürmüşdü. Arabanı dәllala
vermişdilәr.
– Belә, ay xalalar... Belәcә, sürünә-sürünә yaşayırıq.
Yoğunsәsli qadın çәkinә-çәkinә güldü:
– Kaş bizim kәndә dә yolun düşәydi. Başa düşdün,
arabaçı?
– Sizin kәnd çox uzaqdır?
– Yox, yox, uzaq deyil... Suhizarıdan bir az o
tәrәfdәdir… İki saat, bәlkә dә, üçsaatlıq yoldur.
– Elә dә uzaq deyilmiş. Allah qoysa, bir gün ora da
yolum düşәr. Gәlib qonağınız olaram. Sizin kәndin adı
nәdir?
– Ah... kaş bizim kәndә dә gәlәydin... Adına Aslanlar
deyirlәr.
– Aslanlara gәlsәm, xalam mәni ayrana qonaq edәr?
– Ayran nәdir, tәki sәn gәl.. Bir şey soruşacağam,
ancaq, sәn Allah, düzünü de.
