Page 46 - Tarey Vesos_Макет 1
P. 46
Tarey Vesos
Damcılar paltosuna, papağına da düşürdü. Bu, heç dә dәhşәtli
bir şey deyildi, amma nәdәnsә, ürәyi әsmәyә başladı. Zal ağlayır.
Niyә ağlayır?
Sakitlәş!
Sakitlәşmir.
Әksinә, damcılar daha da artır. Su gәldi, damcılar güc aldı,
göz yaşları sel kimi axdı.
Divar boyu axdı. Ürәyi, az qala, dözmәyib qüssәdәn
partlayacaqdı.
Unn yaxşı başa düşürdü ki, qarşısındakı, olsa-olsa, damcılayan
sudan başqa bir şey deyil, amma bununla belә, zal ağlamağındaydı.
Nәdәn axı bu qüssә ürәyini get-gedә daha çox sıxır? Elә bir yerdi
ki, nә sәn kömәyә adam çağıra bilәcәksәn, nә dә sәni kimsә
çağıracaq. Hәlә şәlalәnin o uğultusu...
Damcılar paltosunun üstündә qırov kimi düşüb qaldılar. Dәrin
qüssә içindә yoluna davam etmәyә qәrar verdi. Divarın yan-
yörәsindә fırlana-fırlana gözlәnilmәdәn çıxışda peyda oldu. Bәlkә,
girişdә?
Haradan bilsin!
Artıq keçdiyi bütün deşiklәrdәn çıxış var idi vә bu, deyәsәn,
onu hansısa işıqlı zala aparırdı. Unn, artıq tutqun da olsa, oranı
görürdü vә hәm dә oranı görmәyi elә çox arzulayırdı ki, sanki
bütün hәyatı bundan asılı idi.
Çox dardı, keçә bilmәyәcәk. Amma lazımdı. Qalın palto
mane olur, – düşündü vә dәrhal bel çantasını da, paltosunu da
çıxarıb buzun üstünә qoydu. Qoy burada qalsın, onların dalınca
sonra gәlәr. Yeri gәlmişkәn, bu dәqiqә onlarlıq bir işi yoxdu, әsas
mәsәlә ora çatmaqdı!
Bacaracaq – axı o, arıq, çevik qızdı, sadәcә, gәrәk bәdәnini
lazım olduğu qәdәr toparlaya bilsin.
Növbәti zal gözünә әsl möcüzә kimi göründü. Parlaq yaşıl
işıq divar vә tavan boyu axıb yayılırdı. Bu işıqdan ürәyi dә
nurlandı, qüssә vә göz yaşları arxada qaldı.
Hә! Qәflәtәn ona çatdı vә hәr şey aydın oldu: orada, bundan
әvvәlki zalda ağlayan o özü imiş. Niyә ağladığını bilmirdi, amma
ağlayan, hönkürtüdәn bütün bәdәni әsәn özü imiş.
46
