Page 337 - Tarey Vesos_Макет 1

Nils Fet
Nils oturduğu yerdәn başını qaldırmırdı. Çünki bütün yolboyu
özündә yol yoldaşının baxışlarını hiss elәyirdi. Niyә elә baxır?
Qabaqda adamlar deyib-gülürdülәr. Mühәrrik guruldayırdı. Tabut
azca tәrpәnirdi. Avtobus dağa qalxanda benzinin arxadan dumanı
topalanırdı. Pәncәrәnin o üzündә günәş parlayırdı vә axan çay
ipә-sapa yatmırdı. Mühәrrikin gurultusu çayın hay-küyünü batırsa
da, suyun günәşin altında necә işardığı, necә oynadığı aydın
görünürdü.
Nils başını qaldırıb pәncәrәdәn çölә baxmağa başladı. Amma
öz alәmindәydi. Onun atası ölüb. Tabut aparır. Bu tabutu evә –
bundan sonra onun ixtiyarına qalan evә aparır. Hәyatında hәr şey
tamam dәyişib.
O daha böyüyüb.
Tabutun o üzündәki oğlan yaşca ondan böyük olsa da, nә
faydası? Oğlan bayaqdan özünü Nilsin qabağında uşaq kimi
aparır, ona tabe olmağa hazırdı.
Artıq böyüyәn Nils özünü ona göstәrmәk istәdi.
– Bәs sәnin atan necә, sağdımı? – soruşdu.
– Hә, – oğlan cavab verdi.
– Olmaya, mәnә paxıllığın tutur, hә? – Nils soruşdu vә dәrhal
da bu sözlәrinә görә heyifsilәndi. Çünki lap uşaq kimi danışdı.
Amma o daha uşaq deyil. Hәm dә bu sözlәr o cavan oğlanın
itaәtini artırmadı, әksinә, onun dodaqlarında kinayәli bir tәbәssüm
yarandı.
– Ay sәfeh! – hirslә mızıldandı.
Nils lap astadan ufuldadı. Hәr şeyi özü korladı. Yox! Dәrhal
da özünü toplayıb düşündü ki, heç nәyi korlamayıb.
Ehtiyatla bir-birlәrinә baxdılar. Bu vaxt biri o birindә nәsә
bir doğmalıq axtarırdı. Amma hәmin o yeri tapanda belә, o biri
addımı atmağa ürәk elәmirdi. Qәribә işdi. Bircә әl uzatmaq
kifayәt idi ki, ehtiyac duyduğunu alasan. Amma... hәmişә olduğu
kimi.
Tәki bir az da qalaydı. Nils düşündü.
Cavan oğlan yerindәn qalxıb dәmiri döydü. O gәlib çatmışdı.
Avtobus dayandı. Sonuncu ötәri bir baxış. Vә oğlan çıxıb getdi.
Onlar bir dә heç vaxt görüşmәyәcәklәr. Heyif. Avtobus yoluna

337