Page 290 - Tarey Vesos_Макет 1

Tarey Vesos
Meşәyә tәrәf bütün qәsәbә boyu addımlayırdılar. Mattisin
tam yaraqlanmış halda meşәqıranla yanaşı getdiyini hamı görürdü.
İndi artıq bu mәnzәrә özünün dә ürәyinә yatırdı. Düzdü, bu iş
yazda olsaydı, daha yaxşıydı. Hәr halda, bu yay yaşadıqları,
demәk, boşuna deyilmiş.
Mattis özündәn xәbәrsiz gülümsәdi.
– Sәnә nә oldu? – Yörgen yumşalıb soruşdu.
– Heç, elә-belә, o vaxt yemlik şalğamların әlindә girinc qal -
mağım yadıma düşdü.
– Hm. – Yörgen bir şey anlamadı, axı buralı deyildi.
Mattis bunu tutdu.
– Adacıq, – dedi.
– Bunun mәnasını anlamadım, – Yörgen kişi kimi etiraf etdi.
– Belә dә olmalıdı, – Mattis razı qaldı.
Daha heç nә izah etmәdi.
Talaya gәlib çatdılar. Elә bil burada adam yox, div işlәmişdi.
Üstünü iynәyarpaqlar örtmüş torpaq kәsilmiş ağaclarla doluydu.
Ona ağacların qabığını soymaq tapşırılanda Mattis özünü tәhqir
olunmuş kimi hiss etdi. Yörgen isә bir kәnarda tәkbaşına ağacları
böyrü üstә qoyurdu.

Mattis bütün gücünü ortaya qoymuşdu, amma bu, avar çәkmәk
deyildi – fikirlәri qarışır, işlәmәyinә mane olurdu.
Mattisin şalbanı elә gündәydi ki, elә bil onu siçovullar
didişdirmişdi. Yörgen işlәyәn yerdә isә ağaclar yıxılır, budaqlar
uçuşur, torpaq titrәyirdi.
Mattis tәrlәmişdi. Nәhayәt, şalbanın hazır olduğunu xәbәr
verdi.
Yörgen ona yaxınlaşdı. Qaşlarını çatdı, amma narazılığını
üzә vurmadı –şalban yararsız hala düşsә dә.
– Bir az dincәl, – dedi. – Mәn әl gәzdirirәm.
Mattis oturdu. Yörgenin әlindәki sıyırqac bütün şalban boyu
sürüşdü. Bir fikir eynәn zәhlәtökәn milçәk vızıltısı kimi ondan әl
çәkmirdi: mәn niyә buradayam?
– Mәn niyә buradayam? – pıçıltıyla özündәn soruşdu.

290