Page 216 - Tarey Vesos_Макет 1

Tarey Vesos
sanki iki günәşin arasında qalmışdı. Bilirdi ki, belә sakit havada
ondan başqa, heç kim balıq tutmur.
Neynәk, qoy tutmasınlar…
Ağlına gәldi ki, balıq gözlәmәdiyin halda qarmağa keçir.
Demәk, sәrsәm mәn deyilәm.
Xeqenin onu yola salarkәn dediyi sözlәri xatırladı:
– Hәtta heç kim sәnә gülmәyәndә dә elә bilirsәn, sәnә
gülürlәr.
Belә dә dedi. Bu sözlәr sahildәki evlәrә baxarkәn yaddaşında
tәzәlәndi. Kimlәrin onu açıq-aşkar incitdiyini, yaxud ona güldüyünü
yadına salmağa çalışdı. Amma zәhlәtökәn uşaq-muşaqdan başqa,
yadına düşәn olmadı. Arxasınca ona hәr cür ayama qoşurdular.
Amma adamlar belәdi dә, baş açmaq olmur.
Su başmaqlarına süzülәrәk: “bul-bul” – “dedi” vә o, iri
çanaqdan yapışdı.
Suyu canfәşanlıqla boşalda-boşalda ürәyindә: “Göldә gәrәk
xәyala dalmayasan, – dedi, – yoxsa qayıq batar, mәn dә içindә.
Xәyala sahildә dalmaq lazımdı”.
Amma özündәn xәbәrsiz yenidәn fikrә getdi. Axı balıq da
tilova gәlmirdi, vaxtı-zamanı çox idi.
Yaşadığı hәyatı düşünürdü. Sanki duman içindәydi. O, uşaq
olanda evin bütün yükü atasının çiynindә idi. Atası da Xeqe kimi
balaca, yorulmaq bilmәyәn bir kişiydi. Vә ağıllı. Mattisdәn
savayı, hamı ağıllıydı. Yadındadı ki, özünü tanıyandan hamı onu
bir işin qulpundan yapışmağa mәcbur edirdi. Atası onun fәrasәtsizliyi
ilә tez barışdı, anası isә Mattisә elә nәzәrlәrlә baxırdı ki, elә bil
hәlә dә hәr şeyin dәyişәcәyinә ümidliydi. Amma ana tez öldü,
Mattis onda hәlә yeniyetmәydi. Bir neçә ildәn sonra atası da
meşәdә hәlak oldu – hәr dәfә yaddaşında dirilәndә Mattisi dәhşәtә
gәtirәn bir bәdbәxt hadisәdәn.
Xeqeylә ikisi qaldı. İndi qoşa sürdüklәri bu hәyata çoxdan
başlamışdılar. İlk dәfә Sәrsәm adıyla çağırılana qәdәr ağlına belә
gәlmirdi ki, hamı kimi deyil. Vә bu, hәyatında bir çat oldu.
Mattis sahildәki evlәrә baxa-baxa düşünürdü ki, heç kim ona
pislik istәmir. Sözlәrinә görә Xeqeyә minnәtdar idi vә bunun,
hәqiqәtәn dә, belә olduğunu özünә tәlqin etmәyә çalışırdı.
216