Page 314 - Sholom_Aleyhem_Макет 1

Şolom Aleyxem
deyirәm. – Kim sәni mәcbur etdi ki, cibini gen açıb var-yoxunu
havaya sovurasan? Ay eşşәk, axı yüz rubla bir cüt gözәl at almaq,
arabanı tәzәlәmәk olardı!..”
Arvad gecә-gündüz gileylәnir:
– Tevye, nә gözlәrini döyürsәn? Niyә bir şey fikirlәşib tәdbir
görmürsәn?
– Necә yәni? – deyirәm. – Fikirlәşmәkdәn başım xarab olub,
sәn dә bir tәrәfdәn bizlәyirsәn!..
– Bәlkә, yolda başına iş gәlib, hә? Mәsәlәn, quldurlarla
qarşılaşıb, onu soyublar, ya da Allah elәmәsin, xәstәlәnib, bәlkә,
Allah göstәrmәsin, ölüb?..
– Canım, ağzını xeyirliyә aç! Ağlına yaxşı bir şey gәlmәdi?
Daha nә uydura bilәrsәn? – soruşuram. – Bәyәm quldurların işi-
gücü yoxdur?
Özüm isә fikirlәşirәm: yolda adamın başına nә desәn gәlәr!
– Arvad, sәn Allah, bәd gәtirmә! – deyirәm.
– Onların bütün ailәsi belәdir, – arvadım deyinir. – Anası,
qәbri nurla dolsun, bu yaxında cavan öldü, ikinci dәfә әrә
getmişdi, hamamda soyuqlayıb canını tapşırdı, analığı da ilk
doğuşdan sonra havalandı, xeyli әzab çәkdi, nәhayәt, dünyasını
dәyişdi.
– Söz danışdın da! – deyirәm. – Qolda, әvvәl-axır, hamımız
ölәcәyik, geci-tezi var! Hәyat bir güzgüdür, hәr gәlәn baxıb
gedir...
Nә isә, qәrara gәldim, Yequpetsә gedim. Bir az pendir, yağ,
xama vardı, onsuz da, aparıb satmaq lazım idi. Amma sizә deyim,
mal nә mal! Әtri adamı bihuş edir! Barmaqlarını yala! Atı qoşub
Yequpetsә yollandım. Tәsәvvür edin, yolboyu ürәyim sıxılır:
meşәdә tәk-tәnha getmәk dә bir şey deyil, әtrafda ins-cins yox,
adamı xof basır, nә qәdәr әllәşsәm dә, dolaşıq fikirlәri özümdәn
uzaqlaşdıra bilmirәm.
Gözlәrim önündә belә bir mәnzәrә canlanır: şәhәrә gәlib
dostumu axtaranda mәndәn soruşurlar: “Menaxem-Mendl? Hә-
hә! Bu qoçaq yaman bәrk gedir! Ona yaxın düşmәk mümkün
deyil! Kişinin topdağıtmaz evi var! Zarafat deyil, karetdә gәzir!
Büsbütün dәyişib, heç tanımaq olmur!” Günorta evinә yollanıram.

314