Page 313 - Sholom_Aleyhem_Макет 1
P. 313

Südçü Tevye

             Budur, ev sahibәsi açarları belindәn asıb hәyәtdә gәzir vә hәr
          şeyә göz qoyur: bu, arvadım Qoldadır, amma onu tanımaq olmur,
          büsbütün dәyişib! Varlı qadın olub, buxaqları sallanır, boynuna
          mirvari taxıb. Lovğa-lovğa gәzib nökәrlәrә әmr verir. Uşaqlar
          bayramsayağı geyinib hәyәtdә veyillәnirlәr, әllәrini ağdan-qaraya
          vurmurlar. Toyuqlar, qazlar vә ördәklәr qaçışır. Otaqlar par-par
          parıldayır, sobada odun közәrir, şam yemәyi hazırlanır, samovar
          qaynayır! Ev sahibi, yәni Tevye әynindә bahalı xalat, başında
          araqçın, masanın yuxarı başında әylәşib, әtrafına hörmәtli adamlar
          toplaşıb, hamı ona yaltaqlanır: “Üzr istәyirik, reb Tevye!”, “Bizi
          qınamayın, reb  Tevye!..” “Eh, – fikirlәşirәm, – mәni aldadıb
          pulumu yeyәn, görüm bütün nәslin tünbәtün olsun!”
             – Kimi söyürsәn, ay kişi? – Qolda soruşur.
             – Heç kәsi! – cavab verirәm. – Elә belә, xәyala dalmışdım...
          Başımda fikirlәr qarışıb, әşi, boş şeydir... De görüm, canım
          Qolda, sәnin qohumun, Menaxen-Mendl nәyin alveri ilә mәşğuldur?
             – Әcәb işdir! – deyir. – Ay Allah, dünәn, srağagün yuxuda
          gördüklәrim düşmәnlәrimin başına gәlsin! Onunla üz-üzә oturub
          bir sutka çәnә döyәn sәn deyildin?... İndi dә mәndәn soruşursan
          ki, nәyin alverini edir? Bәs bir az әvvәl sövdәlәşmәdiniz?
             – Doğrudur, – deyirәm, – sövdәlәşdik, amma, öldür mәni, nә
          barәdә sövdәlәşdiyimiz yadımda deyil... Ancaq bunun mәsәlәyә
          dәxli yoxdur, sәn narahat olma, arvad, eybi yoxdur... Ürәyimә
          damıb ki, qazanacağıq, özü dә necә lazımdırsa, varlanacağıq!
          Hә, bir “amin” de, sonra da şam yemәyini hazırla!
             Belәliklә, bir, iki vә üç hәftә keçdi, – şәrikimdәn mәktub
          gәlmәdi! Özümdәn çıxıram, әsәblәrimi cilovlaya bilmirәm, az
          qalır, dәli olum! Yәni mәktub yazmağı unudub? Çox yaxşı bilir
          ki, xәbәr gözlәyirәm. Ağlıma әcaib fikirlәr gәlir: mәsәlәn, birdәn
          bütün qazancı özünә götürsә vә desә ki, qazanc olmayıb, onda nә
          edәrәm? İndi gәl bunun işindәn baş çıxart! “Mümkün deyil! –
          öz-özümü sakitlәşdirirәm. – Axı necә ola bilәr? Onunla әn yaxın
          adam, qohum kimi dolandım, münasibәt qurdum! Mәni niyә әlә
          salsın?” Dәrhal da başqa şey fikirlәşirәm: heç qazancdan danışmağa
          dәyәr? Tәki can sağ olsun! Allah macal versin, necә yazıbsa, elә
          dә yaşayaq! Bәdәnimi soyuq tәr basır. “Axmaq kişi! – ürәyimdә




                                                              313
   308   309   310   311   312   313   314   315   316   317   318