Page 245 - Sholom_Aleyhem_Макет 1

Rəhmət qazanmaq istəyi

Doğrudur, şәhәr әhalisi yoxsulluq içindә yaşayır, dilәnçilәrin
sayı varlılardan çoxdur, amma adamdan nәyin bahasına olursa-
olsun, pul tәlәb etmәk kişilkdәn deyil! Nә qәdәr versәniz, Allah
yolunda, qәbuldur! Amma, pulsuz iş aşmır, bura kasıb şәhәrdir!
Qәbir qazanın, meyit aparanların haqqını kim ödәyәcәk? Üstәlik,
kәfәn, araq, sәdәqә… Gәrәk hamının haqqını verәsәn ki, sәnә
rәhmәt oxusunlar!
Düz sözә nә deyәsәn? Әgәr aşxana sahibinin beş min rublu
olsaydı, arvadını cah-calalla dәfn edәrdi...
Bütün şәhәr әhli ölünü gәtirәn cavan oğlana baxmağa gәldi.
Mәni barmaqla göstәrirdilәr. Hәlә dilәnçilәr… Onların sayı-
hesabı yox idi, milçәk kimi vızıldaşırdılar. Ömrümdә heç bir
şәhәrdә bu qәdәr dilәnçi görmәmişdim. Әtәyimdәn dartıb,
paltarımı cırırdılar. Zarafat deyil, bu cavan oğlan sağa-sola pul
sәpir! Xoşbәxtlikdәn, qardaşlığın üzvlәri mәni bir dәqiqә dә
olsun tәk buraxmırdılar, xüsusәn dә Layzer-Moyşe, nazik
barmaqlarını uzada-uzada mәtlәbi anladırdı:
– Cavan oğlan! Bu dilәnçilәr әl çәkәn deyil! Son qәpiyinizi
dә әlinizdәn almasalar, sakitlәşmәyәcәklәr!
O, dönә-dönә tapşırdı ki, daha sәdәqә paylamayım, ancaq
dilәnçilәr getdikcә mәni dövrәyә alıb qәzәblә didişdirirdilәr.
– Sәxavәtinizi әsirgәmәyin! – bağırırdılar, – belә varlı
qayınananı dәfn edәndә gәrәk pulundan keçәsәn! Arvad, yәqin,
xeyli pul qoyub gedib, Allah hamıya qismәt elәsin!
– Cavan oğlan! – dilәnçilәrdәn biri әtәyimi dartırdı. – Cavan
oğlan, ikimizә bir yarımrublluq, ikiquruşluq verin! Hәr ikimiz
şikәst doğulmuşuq, iki çolağa on qәpik! İki çolaq sizdәn on beş
qәpik istәyir! Allah rizası üçün!
– Ona qulaq asmayın, şikәstliyin bura nә dәxli? – digәr
dilәnçi ayağı ilә şikәsti itәlәdi. – Sizcә, bunlar çolaqdır? Çolaq
mәnim arvadımdır: әl-ayağı yox, bir qarış bәdәni var, uşaqlar da
xәstә! Cavan oğlan, beş qәpik ver, arvada dua oxuyum, yeri
behiştlik olsun...
İndi mәnә gülmәli gәlir, amma o vaxt gülmәyә halım yox idi,
çünki dilәnçi ordusu göz qırpımında bazar meydanına doluşmuşdu.

245