Page 17 - Sholom_Aleyhem_Макет 1

Gimnaziya

Gimnazist forması, papaq, bel çantası barәdә fikirlәşәrdin, dost-
tanışı yığıb qonaqlıq verәrdin...
– Nә münasibәtlә qonaqlıq vermәliyәm? “Barmitsve”dir,
yoxsa, nişan mәrasimi? – kişiyana tәrzdә soyuqqanlılıqla dillәnirәm.
Arvadım bunu eşidib özündәn çıxdı vә mәndәn küsdü.
Arvadın sәninlә danışmaması isә danlaqdan, qarğışdan yüz dәfә
pisdir. Çünki qarğış tökәndә, heç olmasa, sәsini eşidirsәn, indi
isә... Kiminlә çәnә döyәsәn? Daş-divarla? Axırı necә oldu? Necә
olacaq, demişdim axı, arvad istәdisә, onu yolundan fәlәk dә
döndәrә bilmәz! Bir qonaqlıq elәdik ki, gәl görәsәn! Qohum-
әqrәbanı, tanış-bilişi çağırdıq, oğlana ağ düymәlәri olan qırmızı
forma geyindirdik, başına furajka qoyduq, furajkanın da üstündә
iri emblem vardı – oğlum lap qubernatora oxşayırdı!
Yazıq uşaq, xoşbәxtlikdәn qanad açıb uçurdu, sanki ona
ikinci nәfәs vermişdilәr. İyun günәşi kimi işıq saçırdı! Qonaqlar
yeyib-içib uşağın şәninә tәrif söylәmәkdәn yorulmurdular: “Sağ-
salamat oxusun, gimnaziya ilә kifayәtlәnmәsin, irәli getsin...”
– Nә deyim, – bildirirәm, – çox da vacib deyil... Bir neçә
sinif oxusun, sonra, Allah qoysa, evlәndirәrәm...
Arvadım isә gülümsünüb gözlәrini bәrәldir. Küsülü olduğumuz
üçün birbaşa mәnә müraciәt edә bilmir, ona görә dә ucadan
deyir:
– Ona deyin, kökündәn yanılır: hәlә dә ötәn günlәrin xülyası
ilә yaşayır...
– Ona deyin, – cavab verirәm, – qoy Allah mәnә uzun ömür
versin, ancaq ötәn günә gün çatmaz...
– Ona deyin, – yenә arvadım dillәnir, – qoy mәni bağışlasın...
Qonaqlar qәhqәhә çәkir.
– Ah, reb Arn, – deyirlәr, – maşallah, әla arvadınız var, göz
dәymәsin! Arvad deyil, yıxılı evin dirәyidir!..
Qonaqlar keflәnib rәqs etmәyә başladılar. Dövrә qurub әl-әlә
tutdular, uşağın başına fırlanıb sәhәrә qәdәr oynadılar, çalıb-
oxu dular. Sәhәr uşağı da götürüb mәktәbә getdik. Xoruzlar yenicә
banlayırdı. Gimnaziyanın darvazası, qapısı bağlı, bu soyuqda

17