Page 147 - Sholom_Aleyhem_Макет 1

Güvəc

gәtirim. Kitabların siyahısını çalışdığım evin xanımına uzadıram.
Oxuyub gülür: “Yenta, bu kitablar nәyinizә gәrәkdir? Toyuq-
cücәyә yedizdirәcәksiniz?” Düşünürәm: “Gülün, gülün, amma
Davidim hansı kitabı oxumağı yaxşı bilir”. Hәr gün gecәyarıya
qәdәr tәdris kitablarındakı çalışmaları hәll edir, xahiş edir ki,
yenә kitab gәtirim. Mәndәn nә gedir? Oxuduqlarını aparıb,
yenisini gәtirirәm. Özünü hamıdan ağıllı sayan başabәla hәkim
yenә soruşur: “Toyuğun dörddәbirindәn oğlunuza şorba bişirirsiniz?”
Qәribә adamdır! Lazım gәlsә, lap dörddәüçündәn dә bişirәrәm,
әlimdәn gәlәni beş qaba çәkәrәm! Görәsәn, belә hәkimlәr hardan
peyda olur? Onlara harda savad verirlәr?
Söhbәt nәdәn gedirdi? Hә, şorbadan... Allahın verdiyi hәr
gün toyuğun dörddәbirindәn şorba bişirib dәrsdәn qayıdan
oğlumun qabağına qoyuram. O yeyir, mәn dә yanında әylәşib
fәrәhlә baxıram. Ürәyimdәn bir arzu keçir: İlahi, özün kömәk ol!
Ruzi göndәr ki, sabah da şorba bişirә bilim! Oğlum soruşur:
“Ana, sәn niyә yemirsәn?” “Nuş elә, oğlum, mәn toxam”. “Nә
yemisәn?” “Allah verәndәn, yeyib doymuşam. Sәn narahat
olma…” Yeyәndәn sonra yenә kitabları әlinә alır, mәn isә şorbanın
kartofunu, ya da soğan-çörәk yeyib mәdәmi aldadıram. İnanın,
şәrәfimә and olsun, bu soğan-çörәk mәnә yağlı qovurmadan
dadlı gәlir. Sevinirәm ki, Davidim bu gun şorba yedi vә sabaha
hәlә toyuğun dörddәbiri qalıb. Uşaq çox pis öskürür, az qala, ödü
ağzına gәlir. Hәkimdәn xahiş edirәm: “Öskürәyә qarşı bir dәrman
verin!” Soruşur: “Rәhmәtlik әriniz ölәndә neçә yaşı vardı? Nәdәn
vәfat etdi?” “Yaşı çatdı, ölüb getdi. Söhbәt oğlumdan gedir,
atasının bura nә dәxli?” – tәәccüblә soruşuram. Hәkim әl çәkmir:
“Yox, mәn bunu bilmәliyәm ki, oğlunuzu müayinә edim, yaxşı
uşaqdır, ağıllı oğlandır, Allah saxlasın!” “Sağ olun, bunu özüm
dә bilirәm. Yaxşısı budur, siz ona öskürәk dәrmanı verin! Zәhrimar
uşağı әldәn salıb...” Hәkim yapışdığından buraxmır: “Mәsәlә
dәrmanda deyil, qoy bir müddәt kitablardan uzaqlaşsın!” “Bәs
neylәsin?” “Tәmiz havada gәzsin, gecәlәr kitab oxumasın. Hәm
dә özünü darıxdırmasın, zamanı gәlәndә hәkim olar!” Sözlәri
xoşuma gәlmәdi. Boş-boş danışır, o dәqiqә görünür ki, kәmsavaddır.

147