Page 97 - Sela

Paskual Duartenin ailəsi

– Necә oldu ki, yenidәn getdin?
– Getdim, vәssalam.
– Elә çәtin idi?
– Asan deyildi.
– Gözlәyә bilmәdin?
– İstәmәdim. – Sәsi boğuq çıxdı. – Yenә dәrd çәkmәk
istәmәdim.
Hәr şey aydın oldu.
Biçarә, onsuz da, artıqlamasıyla dәrd çәkmişdi.
– Bu söhbәti qurtaraq, Paskual.
Hәmişәki kimi, kәdәrlә, mәzlumcasına gülümsәdi;
hәyatda bәxti gәtirmәyәn yaxşı adamlar belә gülümsәyirlәr.
– Söhbәti dәyişәk... Sәnә qız tapmışam.
– Mәnә?
– Hә.
– Qız?
– Hә, nәdi ki? Sәnә tәәccüblü gәlir?
– Yox... Ancaq qәribәdi. Mәni kim sevәr?
– Kim desәn... Mәn ki sәni sevirәm!
Bacımın öz sevgisini izhar elәmәsi, mәnim üçün qız
axtarmasını eşitmәk xoş idi. Ağlına gör nә gәlmişdi!
– Bәs o kimdi?
– Senyora Enqrasiyanın bacısı qızı.
– Esperansa?
– Hә.
– Suyuşirin qızdı!
– Sәni hәlә evlәnmәmişdәn әvvәl sevir.
– Heç hiss elәtdirmәyib!
– Nә istәyirsәn, hәrәnin öz xasiyyәti var.
– Bәs sәn ona nә dedin?
– Heç nә. Sәnin nә vaxta gәlәcәyini demişdim!
– Mәn dә gәldim...

97