Page 95 - Sela

Paskual Duartenin ailəsi

yerdә qalsa da sezmәmişdilәr. Onu görsәydilәr, yaxına
gәlәrdilәr, mәn dә çıxıb söhbәt etmәli olardım, elә bilәrdilәr
onlara görә gizlәnirәm, onlardan qaçıram.

Daha tәrәddüd elәmәyә dәymәzdi; qapıya yaxınlaşıb
iki dәfә döydüm. Cavab verәn olmadı. Bir neçә dәqiqә
gözlәdim. Bu dәfә bәrk döydüm. Evdә işıq yandı.

– Kimdi?
– Mәnәm!
– Sәn kimsәn?
Anamın sәsi idi. Niyә yalan danışım – eşidәndә sevindim.
– Mәnәm, Paskualdı.
– Paskual?
– Hә, ana, Paskualdı.
Qapını açdı; lampanın işığında ifritәyә oxşayırdı.
– Sәnә nә lazımdı?
– Necә yәni nә lazımdı?
– Hә dә, nә lazımdı?
– İçәri keçmәk. Özgә nә lazım olasıdı ki?
Özünü qәribә aparırdı. Niyә mәnimlә belә danışırdı?
– Sәnә nә olub, ana?
– Heç nә, nәdi ki?
– Donub qalmısan.
Gәlişimә anamın sevinmәdiyinә әminәm. Keçmiş nifrәtim
yenidәn baş qaldırdı. Onu içimdә boğmağa çalışdım.
– Bәs Rosario hanı?
– Getdi.
– Getdi?
– Hә.
– Hara?
– Almendralexoya.
– Yenә?
– Yenә.
– Kimәsә qoşulub?

95