Page 90 - Sela
P. 90
İLO XOSE SELA
maraqsız balaca bir şәhәrdi; qatara oturub öz kәndimә,
evimә, ailәmә getmәk üçün nә qәdәr vaxt lazımsa, orda bir
o qәdәr lәngidim. Kәndi yenә öz yerindә görәcәkdim, evim
günün altında daş-qaş kimi parıldayacaqdı, çox sonra
gәlәcәyimi gözlәyәn ailәm tezliklә yanlarında olacağımı
unamırdı, Tanrı bu üç ildә, bәlkә dә, anamın ürәyinә rәhm
salmışdı, sevimli, müqәddәs bacım mәni görәndә sevincdәn
hoppanacaqdı.
Qatar Çinçilada bir neçә saat lәngidi. Tәәccüblüdü ki,
illәrlә gözlәyәn adamın bir-iki saat gözlәmәyә sәbri çatmır,
ancaq mәhz belәdi – qatarın yubanması qanımı qaraldır,
onu özümdәn çıxarırdı, elә bil vacib bir işә gecikirdim.
Stansiyada obaş-bubaşa gedib gәldim, bufetә dәydim,
bayırda gәzişdim... Qatardan xәbәr-әtәr yox idi – yәqin,
haralardasa sürünürdü. Stansiyanın arxa tәrәfindә, bir az
aralıda görünәn dustaqxananı xatırladım; adama boş
görünürdü, ancaq ağzına qәdәr doluydu vә bu talesiz
insan yığnağını ömür boyu tәsvir elәsәydin kağız çatmazdı.
Rәisi, onunla son görüşü yadıma saldım. Ağarmış bığları,
sәma kimi mavi gözlәri olan keçәl kişiydi; don Konrado
deyә çağırırdılar. Onu ata kimi sevirdim, mәnә hәmişә
ürәk-dirәk verirdi. Son görüşümüzdә mәni kabinetinә
çağırmışdı.
– Gәlmәk olar, don Konrado?
– Gәl, oğlum.
Yaş, xәstәlik artıq onu üzmüşdü, bizә “oğullarım” deyә
müraciәt elәyәndә, hәtta sәsi titrәyirdi. Stolun o biri başında
yer göstәrdi, keçi dәrisindәn tәnbәki kisәsini uzadıb, papiros
kağızları kitabçasını çıxararaq, onu da tәklif elәdi.
– Çәkirsәn?
– Sağ olun, don Konrado.
Don Konrado güldü.
– Sәninlә tüstü çox olanda danışmaq yaxşıdı, heç olmasa,
yöndәmsiz sifәtin görünmür!
90
maraqsız balaca bir şәhәrdi; qatara oturub öz kәndimә,
evimә, ailәmә getmәk üçün nә qәdәr vaxt lazımsa, orda bir
o qәdәr lәngidim. Kәndi yenә öz yerindә görәcәkdim, evim
günün altında daş-qaş kimi parıldayacaqdı, çox sonra
gәlәcәyimi gözlәyәn ailәm tezliklә yanlarında olacağımı
unamırdı, Tanrı bu üç ildә, bәlkә dә, anamın ürәyinә rәhm
salmışdı, sevimli, müqәddәs bacım mәni görәndә sevincdәn
hoppanacaqdı.
Qatar Çinçilada bir neçә saat lәngidi. Tәәccüblüdü ki,
illәrlә gözlәyәn adamın bir-iki saat gözlәmәyә sәbri çatmır,
ancaq mәhz belәdi – qatarın yubanması qanımı qaraldır,
onu özümdәn çıxarırdı, elә bil vacib bir işә gecikirdim.
Stansiyada obaş-bubaşa gedib gәldim, bufetә dәydim,
bayırda gәzişdim... Qatardan xәbәr-әtәr yox idi – yәqin,
haralardasa sürünürdü. Stansiyanın arxa tәrәfindә, bir az
aralıda görünәn dustaqxananı xatırladım; adama boş
görünürdü, ancaq ağzına qәdәr doluydu vә bu talesiz
insan yığnağını ömür boyu tәsvir elәsәydin kağız çatmazdı.
Rәisi, onunla son görüşü yadıma saldım. Ağarmış bığları,
sәma kimi mavi gözlәri olan keçәl kişiydi; don Konrado
deyә çağırırdılar. Onu ata kimi sevirdim, mәnә hәmişә
ürәk-dirәk verirdi. Son görüşümüzdә mәni kabinetinә
çağırmışdı.
– Gәlmәk olar, don Konrado?
– Gәl, oğlum.
Yaş, xәstәlik artıq onu üzmüşdü, bizә “oğullarım” deyә
müraciәt elәyәndә, hәtta sәsi titrәyirdi. Stolun o biri başında
yer göstәrdi, keçi dәrisindәn tәnbәki kisәsini uzadıb, papiros
kağızları kitabçasını çıxararaq, onu da tәklif elәdi.
– Çәkirsәn?
– Sağ olun, don Konrado.
Don Konrado güldü.
– Sәninlә tüstü çox olanda danışmaq yaxşıdı, heç olmasa,
yöndәmsiz sifәtin görünmür!
90
