Page 81 - Sela

Paskual Duartenin ailəsi

Ayaqlarımdan öpmәk üçün döşәmәyә yıxıldı.
– Tәki istә, canımı verәrәm sәnә!
– Mәnә lazım deyil.
– Sәni incitdiyimә görә qanımı, gözlәrimi verәrәm!
– Lazım deyil.
– Döşlәrimi, saçımı, dişlәrimi verәrәm! Nә istәsәn, verә-
rәm, bircә ona toxunma, mәn onunla nәfәs alıram!
Ağlayıb ürәyini boşaltmasına imkan vermәk yaxşı olardı –
qoy әldәn düşәnәcәn ağlasın, sonra sakitlәşib ağlını başına
yığar.
Görünür, alçaq aradüzәldәn anam hәr şeyin baiskarıydı –
gizlәnib qarşıma çıxmamağa çalışırdı. Əlbәttә, hәqiqәt acı
olar! Anam mәnimlә bacardıqca az danışırdı, mәn bir
qapıdan girәndә, o biri qapıdan çıxırdı, yemәyimi vaxtında
verirdi, belә şey nә әvvәl, nә sonra olmuşdu (dәrk elәmәk
ağırdı, ancaq canlarına qorxu salmasan, sәni rahat yaşamağa
qoymazlar!). Elә yumşalmışdılar ki, hәtta utanmağa
başlamışdım. Lola barәdә onunla danışmaq istәmirdim –
bu ikimizә aid idi, öz aramızda hәll elәmәliydik. Lolanı
çağırıb dedim:
– Sakit ola bilәrsәn.
– Nәdi ki?
– Senyora Enqrasiyanı heç kim çağırmayacaq.
O, vağ quşu kimi yerindә dondu.
– Sәn çox mәrhәmәtlisәn, Paskual.
– Sәn düşündüyündәn dә mәrhәmәtliyәm.
– Mәndәn dә mәrhәmәtlisәn.
– Mәsәlә onda deyil. Uşaq kimdәndi?
– Soruşma!
– Lola, bilsәm yaxşıdı.
– Sәnә demәyә qorxuram.
– Qorxursan?
– Sәn onu öldürәcәksәn.

81