Page 61 - Sela

Paskual Duartenin ailəsi

Lolanın sözlәri başıma daş kimi dәyirdi.
– Eşitdin?
– Nәyi?
– Pәncәrәni.
– Pәncәrә?
– Cırıldadı, elә bil yel çәkir...
Pәncәrәnin cırıltısına bir ufultu da qarışdı.
– Uşaq yatır?
– Hә.
– Deyәsәn, yuxu görür.
– Eşitmirәm.
– Hәm dә inildәyir, elә bil harasısa ağrıyır...
– Sәnә elә gәlir.
– Tәki elә olsun! Ona canım qurban...
Uşağın yataq otağındakı iniltisi külәyin yırğaladığı
palıd yarpaqlarının xışıltısına oxşayırdı.
– İnildәyir!
Lola körpәyә baş çәkmәyә getdi; mәn eşmә çәkә-çәkә
mәtbәxdә qaldım – bәdbәxtlik mәni hәmişә eşmә çәkәndә
haqlayır.
Uşaq bir neçә gün dә yaşadı. Biz onu torpağa tapşıranda
on bir aylıq idi – mәkrli soyuqdәymә on bir aylıq hәyatı vә
zәhmәti puç elәdi...

11
Əlbәttә, keçmiş vә gәlәcәk günahlarıma görә Tanrı
mәni cәzalandırdı! Əlbәttә, Tanrının yaddaşına yazılıb ki,
bәdbәxtlik – mәnim yeganә qismәtim, kәdәrli günlәrimә
aparan yeganә yoldur! İnanın mәnә, bәdbәxtliyә öyrәşmәk
olmaz: hәr dәfә özümüzü aldadırıq ki, bu bәla – axırıncıdı,
ancaq sonra daha betәrinin irәlidә olduğunu görürük...
Lola uşaq salanda, Sakariasla dalaşanda çәkdiyim
iztirablar, qarşıda hәlә nәlәr olacağını güman etmәdiyimә
görә idi.

61