Page 59 - Sela
P. 59
Paskual Duartenin ailəsi
kimi qucağında körpә tutmuş bu qadına baxanda, mәn dә
özümü xoşbәxt hiss elәyirdim.
– Onu adam arasına çıxaracağıq!
Hardan bilәydik ki, dünyanı nizama salan Tanrı,
arzumuzu, bütün varımızı – oğlumuzu – әlimizdәn alacaq,
onu hәyata qәdәm qoymamış itirәcәyik! Niyә sevgi hәmişә
ona xüsusilә ehtiyac olanda bizi tәrk edir?
İzahını bilmәsәm dә, uşaqla bu qәdәr fәrәhlәnmәyimiz
mәni çox narahat elәyirdi. Ömür boyu fәlakәti әvvәlcәdәn
hiss elәmişәm – bilmirәm, bu mәnim xeyrimәdi, ya ziyanıma, –
vә üstündәn bir neçә ay keçәndәn sonra, elә bil bu duyumum
korşalmasın deyә, ürәyimә daman yenә doğru çıxdı.
Arvadım tez-tez oğlumdan söhbәt salırdı:
– O, gümrahdı, hә?
Körpәdәn belә tez-tez danışdığına görә arvadımdan
zәhlәm getmәyә başlamışdı. Bilirdim ki, o bizi tәrk edәcәk
vә biz ümidsizliyә qapılacağıq, böyürtkәn, gicitkan basmış,
qurbağaların, kәrtәnkәlәlәrin ümidinә qalmış xaraba yurd
kimi kimsәsizlәşәcәyik, – buna әmin idim, onun ölümünü
duyurdum, gec-tez bundan qaça bilmәyәcәyimizә şübhә
elәmirdim vә ürәyimә damanlar qarşısında acizliyim mәnә
son dәrәcә әzab verirdi.
Hәrdәn uşağa baxanda, gözlәrim dolurdu. Ona deyirdim:
– Paskual, oğlum...
Yumru gözlәrini üzümә dikib gülümsәyirdi. Arvadım
söhbәtә qarışırdı:
– Paskual, körpәmiz gümrahdı, hә?
– Hә, Lola. Tәki hәmişә belә olsun.
– Nәyә görә belә deyirsәn?
– Körpә uşaqların necә zәif olduğunu özün bilirsәn.
– O nә sözdü, pis şeylәr düşünmә!
– Düşünmürәm, ancaq biz onu çox qorumalıyıq.
59
kimi qucağında körpә tutmuş bu qadına baxanda, mәn dә
özümü xoşbәxt hiss elәyirdim.
– Onu adam arasına çıxaracağıq!
Hardan bilәydik ki, dünyanı nizama salan Tanrı,
arzumuzu, bütün varımızı – oğlumuzu – әlimizdәn alacaq,
onu hәyata qәdәm qoymamış itirәcәyik! Niyә sevgi hәmişә
ona xüsusilә ehtiyac olanda bizi tәrk edir?
İzahını bilmәsәm dә, uşaqla bu qәdәr fәrәhlәnmәyimiz
mәni çox narahat elәyirdi. Ömür boyu fәlakәti әvvәlcәdәn
hiss elәmişәm – bilmirәm, bu mәnim xeyrimәdi, ya ziyanıma, –
vә üstündәn bir neçә ay keçәndәn sonra, elә bil bu duyumum
korşalmasın deyә, ürәyimә daman yenә doğru çıxdı.
Arvadım tez-tez oğlumdan söhbәt salırdı:
– O, gümrahdı, hә?
Körpәdәn belә tez-tez danışdığına görә arvadımdan
zәhlәm getmәyә başlamışdı. Bilirdim ki, o bizi tәrk edәcәk
vә biz ümidsizliyә qapılacağıq, böyürtkәn, gicitkan basmış,
qurbağaların, kәrtәnkәlәlәrin ümidinә qalmış xaraba yurd
kimi kimsәsizlәşәcәyik, – buna әmin idim, onun ölümünü
duyurdum, gec-tez bundan qaça bilmәyәcәyimizә şübhә
elәmirdim vә ürәyimә damanlar qarşısında acizliyim mәnә
son dәrәcә әzab verirdi.
Hәrdәn uşağa baxanda, gözlәrim dolurdu. Ona deyirdim:
– Paskual, oğlum...
Yumru gözlәrini üzümә dikib gülümsәyirdi. Arvadım
söhbәtә qarışırdı:
– Paskual, körpәmiz gümrahdı, hә?
– Hә, Lola. Tәki hәmişә belә olsun.
– Nәyә görә belә deyirsәn?
– Körpә uşaqların necә zәif olduğunu özün bilirsәn.
– O nә sözdü, pis şeylәr düşünmә!
– Düşünmürәm, ancaq biz onu çox qorumalıyıq.
59
