Page 411 - Sela

El şənliyi

sükutla әvәz olunmuşdu, kimlәrinsә şәn qışqırıqları,
mübahisәlәri hәrdәn-hәrdәn bu sükutu pozurdu.

Böyük oğul Luisito özündә cәsarәt tapıb dillәndi:
– Ana!
– Nәdi?
– Yorulmuşam.
– Döz! Biz dә yorulmuşuq, ancaq dözürük. Bu da
mәnim üçün incә-mincә çıxıb!
Dinmәzcә addımlayan atasının әlindәn tutmuş oğlan
susdu. Uşaqlar güclәrinin boya sәrf olunduğu bu yaşda
çox hissiyyatlı vә tez inciyәn olurlar. Özlәri dә unamadan
dünyada xeyirxahlıq olmasını istәyir, әtraflarında nә baş
verdiyini anlamırlar.
Atası onun әlini sıxdı.
– Enkarna, deyәsәn, uşaq bayıra getmәk istәyir.
Oğlan atasına qarşı mәhәbbәt hiss elәdi.
– Qoy evә çatana qәdәr dözsün, bura yeri deyil. Heç nә
olmaz, partlamaz. Şәnliyә getmәk axı hansı axmağın ağlına
gәldi, yorulduq, hәm dә üst-başımız batdı!
Yenә sükut çökdü. İki damcı iri göz yaşı qaranlıqda
Luisitonun yanaqlarından aşağı sürüşdü. O, qәmgin halda
gedir, özünü dünyanın әn bәdbәxt oğlanlarından biri,
mәhәllәlәrindәki uşaqların isә әn bәdbәxti, әn mәzlumu
sayırdı.
Tozlu yolda zorla ayaqlarını sürüyәn qardaş-bacıları
qәddarlıqla mәrhәmәt, sevinclә kәdәr qarışıq bәdxahlığa
yaxın bir duyğunun içindәydilәr.
Onlar yavaş getsәlәr dә, lap yavaş gedәn sevgili cütlüyü
ötdülәr.
Donna Adela astadan donquldandı ki, bu, ayıbdı,
biabırçılıqdı, әxlaqsızlıqdı. Qarı üçün onun iki sevimli
mәşğuliyyәtindәn: deyingәnlikdәn vә bekarçılıqdan kәnara
çıxan hәr şey qәbahәt idi.
Uzaqdan it hürüşü eşidilirdi, zәmilәrdә isә cırcıramalar
hәvәssiz-hәvәssiz cırıldayırdılar.

411