Page 39 - Sela
P. 39
Paskual Duartenin ailəsi
başımı qatdığından, әlimә qәlәm almağa vaxtım olmayıb.
Hәlә qalın olmayan kağız qalağını indi oxudum, başım
qarma-qarışıqlıq fikirlәrlә o qәdәr doludu, bilmirәm, nә
qәrara gәlim. Burda yazılanlarda, gördüyünüz kimi, pis
şey çoxdu vә qorxuram, qalanlarını yazmağa gücüm çatmaya –
onlar daha betәrdi; yaddaşımı qurdalayanda dәhşәtә gәlirәm,
әfsuslar ki, ömrü geri qaytarmaq, yazı lövhәsi kimi silmәk
mümkün deyil, dәrk elәmәk dә ağır vә kәdәrlidi: әgәr
yaddaşımı illәr әvvәl gücә salsaydım, indi tәkadamlıq
kamerada oturub cızma-qara elәmәzdim, ağılda özümü
günә verәrdim, göldә ilanbalığı tutardım, dağ döşündә
dovşan qovardım. Ya da çoxlarının heç nә düşünmәdәn
elәdiklәrini elәyәrdim: öz kefimә azadlıqda gәzәrdim,
tәlәsmәdәn yaşaya bilәcәyindәn xәbәrsiz olan çoxları kimi
asudә yaşayardım, kim bilir, irәlidә hәlә nә qәdәr ömrüm
varıydı...
Mәni dәyişdirdiklәri yer әvvәlkindәn yaxşıydı; kiçik
pәncәrәdәn otaq kimi sәliqәli bağ görünür, bağdan o yanda
isә dağlara qәdәr dәri rәngindә düzәnlik uzanır vә o
düzәnliklә hәrdәn Portuqaliyaya qatır karvanı hәrәkәt
elәyir, qadın vә uşaqlar eşşәklә quyudan su daşıyırlar.
Pәncәrәdәn kameraya dolan havayla nәfәs alıram – axı
bu heç nәyi dәyişmir – hәmin o havayla sabah, ya haçansa
yoldan keçәn çarvadar nәfәs alacaq... Mәn әbәs yerә
günәbaxanların üstündә uçuşan, kameraya girib dövrә
vuraraq uçub gedәn rәngbәrәng kәpәnәklәri görürәm, –
axı bu heç nәyi dәyişmir – hәlә, bәlkә, hәbsxana rәisinin
yastığına da qonacaq... Yemәyimin artığını daşıyan siçanı
kepkamla tuturam, baxıb sonra buraxıram – axı bu heç
nәyi dәyişmir – vә onun sakitcә öz yuvasına sivişib girdiyini
görürәm. Yuvasından çıxır ki, kimlәrinsә payını yesin; o
adamların ki, kamerada çox az müddәt, hәm dә tamamilә
tәk yaşayır, çox vaxt da burdan birbaşa cәhәnnәmә gedir.
39
başımı qatdığından, әlimә qәlәm almağa vaxtım olmayıb.
Hәlә qalın olmayan kağız qalağını indi oxudum, başım
qarma-qarışıqlıq fikirlәrlә o qәdәr doludu, bilmirәm, nә
qәrara gәlim. Burda yazılanlarda, gördüyünüz kimi, pis
şey çoxdu vә qorxuram, qalanlarını yazmağa gücüm çatmaya –
onlar daha betәrdi; yaddaşımı qurdalayanda dәhşәtә gәlirәm,
әfsuslar ki, ömrü geri qaytarmaq, yazı lövhәsi kimi silmәk
mümkün deyil, dәrk elәmәk dә ağır vә kәdәrlidi: әgәr
yaddaşımı illәr әvvәl gücә salsaydım, indi tәkadamlıq
kamerada oturub cızma-qara elәmәzdim, ağılda özümü
günә verәrdim, göldә ilanbalığı tutardım, dağ döşündә
dovşan qovardım. Ya da çoxlarının heç nә düşünmәdәn
elәdiklәrini elәyәrdim: öz kefimә azadlıqda gәzәrdim,
tәlәsmәdәn yaşaya bilәcәyindәn xәbәrsiz olan çoxları kimi
asudә yaşayardım, kim bilir, irәlidә hәlә nә qәdәr ömrüm
varıydı...
Mәni dәyişdirdiklәri yer әvvәlkindәn yaxşıydı; kiçik
pәncәrәdәn otaq kimi sәliqәli bağ görünür, bağdan o yanda
isә dağlara qәdәr dәri rәngindә düzәnlik uzanır vә o
düzәnliklә hәrdәn Portuqaliyaya qatır karvanı hәrәkәt
elәyir, qadın vә uşaqlar eşşәklә quyudan su daşıyırlar.
Pәncәrәdәn kameraya dolan havayla nәfәs alıram – axı
bu heç nәyi dәyişmir – hәmin o havayla sabah, ya haçansa
yoldan keçәn çarvadar nәfәs alacaq... Mәn әbәs yerә
günәbaxanların üstündә uçuşan, kameraya girib dövrә
vuraraq uçub gedәn rәngbәrәng kәpәnәklәri görürәm, –
axı bu heç nәyi dәyişmir – hәlә, bәlkә, hәbsxana rәisinin
yastığına da qonacaq... Yemәyimin artığını daşıyan siçanı
kepkamla tuturam, baxıb sonra buraxıram – axı bu heç
nәyi dәyişmir – vә onun sakitcә öz yuvasına sivişib girdiyini
görürәm. Yuvasından çıxır ki, kimlәrinsә payını yesin; o
adamların ki, kamerada çox az müddәt, hәm dә tamamilә
tәk yaşayır, çox vaxt da burdan birbaşa cәhәnnәmә gedir.
39
