Page 34 - Sela
P. 34
İLO XOSE SELA
Senyor Rafael axır ki, rәdd olub gedәndәn sonra, anam
onu qucağına alıb, yatırtmağa çalışaraq, qancıq yenicә
doğulan balasını yalayırmış kimi, bütün axşamı onun
yarasını yaladı; körpә nazlanıb gülümsәyirdi... Dodağında
tәbәssüm elәcә dә uyudu. Sizә olanı deyirәm – onun necә
gülümsәdiyini ömrümdә yeganә olaraq onda gordüm...
5
Sonra bir müddәt tәlatümsüz yaşadı – ancaq tale sәni
qovursa, daşın altında gizlәnsәn belә, sәndәn әl çәkmәz –
vә günlәrin bir günü gözdәn itib, yağ küpündә boğulmuş
halda tapıldı. Onu bacım Rosario tapdı. Şiddәtli külәyә
düşәn bayquş kimi, aşmış küpün içinә başı üstә girmişdi.
Biz onu qaldıranda, ağzından qızıl sap kimi yağ süzülürdü,
elә bil qarnında yumaq açırdılar; sağlığında kültәk tutqun
olan saçı elә parıldayırdı, sanki ölüm onu diriltmişdi.
Marionun ölümüylә bağlı xatırladığım nә varsa, hamısı
budur...
Anam oğlu üçün dә ağlamadı; bәdbәxt balasının üstündә
bir damcı göz yaşı axıtmayan belә mәrhәmәtsiz qadının
ürәyi gәrәk daşdan ola! Özüm haqqında deyim ki, mәn
ağladım, bundan da utanmıram, hә, bacım Rosario ilә
birlikdә ağladım vә anama qarşı nifrәt hissi mәndә elә
şiddәtlәndi ki, özümdәn qorxdum. Göz yaşı axıtmayan
qadın – heç nәyә yaramayan qurumuş bulaq, ya oxumayan
quş kimi bir şeydi – ilahi, elә et ki, onun qanadları qopsun,
çünki yırtıcıya qanad lazım deyil!
Mәn nә sәbәbә әvvәl-әvvәl anama hörmәt elәmәyi,
illәr keçdikcә sevmәyi yadırğadımı çox düşünmüşәm, dönә-
dönә düşünmüşәm, düzünü desәm, indiyә qәdәr dә
düşünürәm; ona görә fikirlәşirdim ki, yaddaşımda elә bir
yer açam, onun nә vaxta qәdәr ürәyimdә ana olduğu, nә
34
Senyor Rafael axır ki, rәdd olub gedәndәn sonra, anam
onu qucağına alıb, yatırtmağa çalışaraq, qancıq yenicә
doğulan balasını yalayırmış kimi, bütün axşamı onun
yarasını yaladı; körpә nazlanıb gülümsәyirdi... Dodağında
tәbәssüm elәcә dә uyudu. Sizә olanı deyirәm – onun necә
gülümsәdiyini ömrümdә yeganә olaraq onda gordüm...
5
Sonra bir müddәt tәlatümsüz yaşadı – ancaq tale sәni
qovursa, daşın altında gizlәnsәn belә, sәndәn әl çәkmәz –
vә günlәrin bir günü gözdәn itib, yağ küpündә boğulmuş
halda tapıldı. Onu bacım Rosario tapdı. Şiddәtli külәyә
düşәn bayquş kimi, aşmış küpün içinә başı üstә girmişdi.
Biz onu qaldıranda, ağzından qızıl sap kimi yağ süzülürdü,
elә bil qarnında yumaq açırdılar; sağlığında kültәk tutqun
olan saçı elә parıldayırdı, sanki ölüm onu diriltmişdi.
Marionun ölümüylә bağlı xatırladığım nә varsa, hamısı
budur...
Anam oğlu üçün dә ağlamadı; bәdbәxt balasının üstündә
bir damcı göz yaşı axıtmayan belә mәrhәmәtsiz qadının
ürәyi gәrәk daşdan ola! Özüm haqqında deyim ki, mәn
ağladım, bundan da utanmıram, hә, bacım Rosario ilә
birlikdә ağladım vә anama qarşı nifrәt hissi mәndә elә
şiddәtlәndi ki, özümdәn qorxdum. Göz yaşı axıtmayan
qadın – heç nәyә yaramayan qurumuş bulaq, ya oxumayan
quş kimi bir şeydi – ilahi, elә et ki, onun qanadları qopsun,
çünki yırtıcıya qanad lazım deyil!
Mәn nә sәbәbә әvvәl-әvvәl anama hörmәt elәmәyi,
illәr keçdikcә sevmәyi yadırğadımı çox düşünmüşәm, dönә-
dönә düşünmüşәm, düzünü desәm, indiyә qәdәr dә
düşünürәm; ona görә fikirlәşirdim ki, yaddaşımda elә bir
yer açam, onun nә vaxta qәdәr ürәyimdә ana olduğu, nә
34
